Zelluf doen.. Volgens de overlevering waren dit mijn eerste woorden, nog voor ik mama of papa kon zeggen. Wellicht is dit niet helemaal de realiteit, maar het geeft aan dat het voor mijn ouders al snel duidelijk was dat ik ruimte nodig had en – toen nog onbewust- vrijheid al op zeer jonge leeftijd hoog in het vaandel had staan. Destijds had ik er nog geen idee van dat mensen helpen om in volledige vrijheid voor zichzelf te kiezen mijn levenswerk zou worden.
Is dat niet egoïstisch? Zet ik mensen dan niet aan om geen rekening meer met anderen te houden? Integendeel. In dit blog licht ik toe waarom je voor jezelf kiezen niet in je eentje kunt doen.
We hebben anderen nodig om ons te ontwikkelen. Zelfs om te overleven. Uit een luguber experiment in de jaren ’40 op pasgeboren baby’s blijkt dat affectie noodzakelijk is om als baby in leven te blijven, zelfs als er voldoende basisverzorging is zoals voeding en verschoning. Opgroeien en ontwikkelen zonder steun en rolmodellen is onmogelijk. Vertrouwen van anderen is wezenlijk om op jezelf te leren vertrouwen. Bij elk kind dat leert fietsen komt er een moment dat papa of mama het fietsje los laat en het kind het vertrouwen en de ruimte geeft. Als je letterlijk die fiets nooit los laat leert je kind niet om zelf te fietsen.
Als opgroeiend kind zijn we over het algemeen niet zo bewust bezig met de rol van anderen in onze ontwikkeling. Hoe anders is dat als we – eenmaal volwassen- ons eigen pad willen kiezen. Herken je bijvoorbeeld de zorgen van je ouders toen je aankondigde te stoppen met je studie? Of de goedbedoelde adviezen bij het kopen van je eerste auto of eerste koopwoning?
En hoe je nu zelf, als gesettelde volwassene met verantwoordelijkheden, je dromen wegstopt of uitstelt omdat je rekening houdt met de consequenties van jouw beslissingen voor anderen…?
Het voelt al snel egoïstisch om voor jezelf te kiezen.
Mijn visie is: ‘In volledige vrijheid kiezen voor jezelf is kiezen voor verbinding met de ander’.
Ik weet uit ervaring dat dit in de praktijk niet altijd even soepel verloopt. Daarom geef ik je beproefde tips en overwegingen om vanuit verbinding met anderen in vrijheid voor jezelf te kiezen.
Steun
Verzamel mensen om je heen die jou steunen, die in je geloven. Mensen die je stimuleren om stappen te zetten. Bespreek je dromen en behoeften met mensen die met je mee denken in de richting van je doel. Zoek deze mensen op als je even een dipje hebt. Laat je inspireren. Vind je deze mensen niet in jouw directe omgeving? Maak dan gebruik van social media; er zijn talloze groepen van mensen die elkaar inspireren en verder helpen ten aanzien van specifieke thema’s.
Als je een opleiding of traject volgt: werk met een buddy of richt een klankbord-, intervisie- of inspiratiegroep op.
Rolmodellen en masterminds
Er zijn altijd mensen die verder zijn in datgene waar jij van droomt. Eén of een paar stappen. In expertise. In ervaring. In het uitdragen van een visie. In het nemen van drempels.
Van deze mensen kun je veel leren. Zoek rolmodellen en masterminds, observeer hoe zij goed zijn in wat ze doen en pas dit op je eigen authentieke manier toe. Word ook zelf een rolmodel of mastermind voor degenen op wie jij een voorsprong hebt. Ook dat is inspirerend.
Stop met vergelijken
Een rolmodel of voorbeeld kan je enorm inspireren, waak echter voor een onvruchtbare vergelijking. Trek je op aan een mastermind, maar vergelijk je er niet mee. Er zullen altijd mensen zijn die iets beter doen dan jij. Dat was vroeger op school al zo en dat zal altijd zo zijn. Maak jezelf niet onnodig klein door te bedenken wat er bij een ander wel en bij jou allemaal nog niet is. De meester is ook leerling geweest en heeft het meesterschap ook niet bereikt door één enkele stap te zetten.
Start van waar jij bent in je ontwikkeling, in je proces en ga uit van jouw talent en jouw eigen kracht. Geniet van elke stap die je zet en vier je successen.
De critici
Wat je ook doet, welke ontwikkeling je ook doormaakt, er zullen altijd mensen zijn die er iets op aan te merken hebben. De kritiek komt over het algemeen voort uit betrokkenheid of bezorgdheid òf uit jaloezie of projectie.
Mensen die dichtbij je staan, zoals je partner, ouders, kinderen, goede vrienden, reageren soms minder enthousiast op je plannen dan je hoopt. Vragen – veelal retorisch- als ‘Zou je dat nou wel doen…?’, ‘Hoe moet dat dan met…?’ enzovoort worden vaak uit zorg en betrokkenheid gesteld, maar als kritiek gehoord. Neem bij dergelijke reacties eens een stapje terug en realiseer je dat de ander je slechts wil behoeden voor mislukking, ongeluk e.d. Het is geen persoonlijke aanval. Bedank de ander voor deze betrokkenheid. Dat kan in gesprek met de ander, of, als dat nog een brug te ver is, in gedachten. De zorg van de ander kan ook op zichzelf betrekking hebben. De ander vraagt zich dan af of jij nog wel in zijn of haar behoefte kunt voorzien. Krijg ik nog wel genoeg aandacht van je als jij deze keuze voor jezelf maakt? Bedenk dat je pas goed voor de ander kunt zorgen als je goed voor jezelf zorgt. Ga in gesprek over jullie behoeften. Blijf uit de discussie.
Vaak zegt de reactie van de ander meer over die ander dan over jou. En kritische noot kan voortkomen uit jaloezie, als de ander stiekem ook wel een dergelijke keuze zou willen maken maar het -nog- niet kan of durft. Bijvoorbeeld die collega die zegt dat het toch geen zin heeft om met je leidinggevende over je ambities te praten… Laat bij de ander wat van de ander is. Het lijkt bijna tegenstrijdig, maar zelfs dat geeft meer verbinding dan omwille van de ander die stap dan maar niet zetten.
Wil jij eens sparren over jouw eigen weg kiezen? Dat kan in een gratis sessie. Ik ben graag jouw mastermind.
0 Reacties