Hoor jij die alarmbel ook?

Maandagochtend in januari

Nog geen uur op mijn werk, die eerste maandag van het jaar. Koffie met mijn collega’s, bijgepraat over de heerlijke kerstvakantie en hup, aan de slag. Want altijd genoeg te doen na zo’n vakantie. Ik heb er zin in om er weer een goed jaar van te maken. Aan voornemens doe ik niet echt, aan vastbeslotenheid wel. Eerst even mijn mailbox checken.

En dan gebeurt het. Een goedbedoelde herinnering van een collega; of ik er nog aan denk om de afgesproken voorbereidingen te treffen voor de bijeenkomst de volgende dag. He-le-maal vergeten. Daar heb ik vandaag echt geen tijd meer voor. Ik voel nu al dat de lunch er bij in gaat schieten. Ik wil straks de deur echt achter me dichttrekken, zodat ik aandacht kan hebben voor andere dingen dan werk. Toch een voornemen.

Schuldgevoel

Het schuldgevoel overvalt me. Hoewel ik weet dat het mailtje aan alle collega’s gericht is voelt het alsof de boodschap alleen persoonlijk aan mij gericht is. Ik kan mijn collega’s toch niet laten vallen? Maar mijn klanten en opdrachtgevers gaan sowieso voor. Dan toch straks thuis nog maar aan de slag. Ik kan de stemmen van de kinderen al horen: “Mam, jij bent echt altijd aan het werk, jij hebt nooit tijd voor ons”. Alsof je een opgeblazen ballon leeg laat, zo voel ik de energie en de motivatie weglopen.
Maar ik moet natuurlijk door. Ik kan mijn klanten toch niet laten zitten?!
De eerste wake-up call. Die ik keihard negeer.

Alle ballen in de lucht

Fysieke klachten. Mijn bekende zwakke plek speelt op. Ik kan niet anders dan me ziek melden. Weer dat schuldgevoel.
We zijn twee weken verder. Twee weken waarin ik ongelooflijk hard gebikkeld heb. En er weinig terecht is gekomen van mijn voornemen niet meer thuis te werken. Twee weken waarin ik veel mopperde. Mijn kinderen te weinig oprechte aandacht gaf. Me schuldig voelde omdat ik te weinig tijd besteedde aan mijn terminaal zieke tante. Waarin ik al helemaal niet aan mezelf toekwam. Gelukkig had ik in de kerstvakantie veel familie en vrienden gezien, de sociale contacten konden wel even wachten.
Twee weken waarin ik alle ballen in de lucht probeerde te houden en het gevoel had dat ze één voor één uit mijn handen glipten.
Mijn lijf luidde de alarmbel. Hoe hard wil je hem hebben?

Bedankt pijn

Luisterde ik naar de alarmbel? Nee. Ik ‘plande’ meteen dat ik volgende week weer aan de slag ging en liet dat ook mijn leidinggevende weten. Liet afspraken met klanten verzetten naar die week. Pijn had ik wel. Toch maar even naar de huisarts. Het advies luidde om elke middag te gaan liggen. Geheel tegen mijn gewoonte volgde ik deze raad nu eens op.
De schok had niet groter kunnen zijn: liggen en nietsdoen; ik kon me niet heugen hoe lang dat geleden was. En ik bleek het helemaal niet te kunnen! Ik had voortdurend de neiging om op te springen en iets nuttigs te gaan doen. Er moest nog zo veel gebeuren. De adrenaline gierde door mijn lijf. Slechts de pijn weerhield me. Al snel drong de harde werkelijkheid tot me door: ik had zo lang niet stilgestaan, alleen gerend en gevlogen. Waar was ik allemaal aan voorbij gerend, wat had ik niet gezien, geen aandacht gegeven?! Dit kon zo niet langer.

Voer voor een blog

Al moest ik natuurlijk wel weer aan de slag! Je voelt waar dit naartoe gaat. Inderdaad, de klanten die opnieuw waren ingepland werden weer afgebeld. Hallo schuldgevoel! Mijn hoofd ging op hol: Dit kan ik toch niet maken; mijn klanten, opdrachtgevers, collega’s laten zitten? Ik stuur zelf wel even een mailtje naar die klant. Alleen ik weet hoe het zit bij dat project, dus ik moet die opdrachtgever wel even iets laten weten. Ik kan toch best alvast een paar uurtjes per dag weer aan de slag?! Ik kan toch wel een gesprek voeren, daar krijg ik immers altijd energie van. Wat zeur ik ook, ik heb toch het leukste werk van de wereld? Veel mensen zijn jaloers op mij. Count your blessings!
Zo modderde ik door. Tot een collega het besluit voor mij nam: we gaan jouw agenda voorlopig eens leegmaken. Niemand weet nog waar hij aan toe is (auw!) en vooral jijzelf niet!
Dan heb je niet meteen door dat het voer voor een blog is.

De knoop

Het was alsof het opeens mocht. Het gaf rust. Het gaf lucht. Het gaf ruimte. Ik merkte dat er iets borrelde waar ik jaren geen aandacht aan had gegeven. Een verlangen. Ik moest kiezen. Kiezen voor mezelf. Het gevoel werd zo sterk dat alle tegenargumenten vervaagden. Ik hakte de knoop door: vanaf dat moment ging ik mijn eigen weg.
Soms is een harde les nodig. Soms zijn tips voldoende. Ik deel hier de tips en inzichten met je die mij ontzettend hielpen en waarmee ik heb voorkomen dat ik in een diepe burn-out raakte.

Tips

Laat het niet van een ander afhangen

Als je wacht op de erkenning, waardering of toestemming van een ander, kun je lang wachten. Die ga je niet krijgen. En al zou je die krijgen, dan verzint je hoofd wel iets om jou er van te overtuigen dat het niet klopt wat de ander zegt. Waardering vind je alleen in jezelf. Wees mild voor jezelf, je bent goed zoals je bent. Zeg bij alles wat je doet of laat tegen jezelf: …”en dat mag!”. Bijvoorbeeld: Ik ben te moe om te koken en schuif dus voor de kinderen een pizza in de oven…”en dat mag!”

Plan pauzes en rustmomenten

Weet je dat je effectiever bent als je minder doet? Dat wil zeggen, als je op tijd pauzes inlast en rust neemt. Als je merkt dat je als een kip zonder kop doorgaat ben je te laat. Plan bewust momenten om tot jezelf te komen, minimaal 1x per uur. Zet je alarm of download een mindfulnessbel en focus een minuut op je ademhaling. Breng je aandacht naar het ritme van je adem.

Wandel

Zo veel en zo vaak mogelijk. Het liefst buiten. Maar het is een begin als je niet meer een kan thee op je bureau zet maar elke keer je kopje opnieuw gaat vullen. Als je wandelt stroomt letterlijk de energie door je lijf en gaan ook ideeën stromen. Zeg nou zelf: op welke momenten ontstonden jouw beste ideeën? Vast niet opeen moment dat je al drie uur in dezelfde houding aan je bureau zat…

Motivatie of inspiratie?

Natuurlijk ben je gemotiveerd om van alles te realiseren. Toch? Maar ben je ook geïnspireerd om te doen wat je doet? Of is je motivatie vooral om te vermijden dat er iets mis gaat? Wil je heel graag ergens naartoe of is jouw beweging vooral ergens vandaan?
Pak een vel papier en begin te schrijven: wat wil je echt graag, waar droom je van? Schrijf door tot er niets meer komt. Neem dagelijks je vel papier erbij en herinner jezelf eraan waar het voor jou om draait. Focus op wat je echt wil en doe de dingen die daaraan bijdragen.

Kies voor jezelf, dan kies je ook voor de ander

Het is niet voor niets een cliché: je kunt alleen goed voor een ander zorgen als je goed voor jezelf zorgt. Wil je een leuke partner, moeder, vriendin, collega zijn? Zorg voor voldoende tijd voor jezelf. Doe iets waar je blij van wordt. Als je al je frustraties, vermoeidheid (of mag je het al uitputting noemen?), drukte enzovoort projecteert op de ander…. Ach, dat scenario ken je wel. Kijk eens naar vrouwen die je daarin bewondert: wat doen zij? Mijn oma is mijn rolmodel: als moeder van 12 kinderen had ze altijd wel iets te doen of te zorgen. Toch trok ze zich regelmatig terug met een boek waarin ze helemaal kon opgaan. Door tijd voor zichzelf te nemen was de tijd voor haar gezin van hogere kwaliteit: ze had immers geen last van de gedachte: o, als ik toch maar eens…

Mijn eigen ervaring en de ervaringen van mijn klanten bewijzen:
In volledige vrijheid kiezen voor jezelf is kiezen voor verbinding met de ander.

Rinkelt er ergens een alarmbel? Luister en handel!

Heb ik iets bij je geraakt met deze blog? Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.