Je wilt er zijn voor de ander. Of toch niet?

Haar collega heeft haar gevraagd om samen in gesprek te gaan met hun leidinggevende. Ze heeft er een niet pluis gevoel bij. Nu weet ze niet wat ze moet doen. Dat wil Tessa vandaag graag aan de orde stellen.

Tessa en haar collega Anne hebben beiden een middlemanagementfunctie. Er staan veranderingen op stapel in de structuur van de organisatie en niemand is haar positie zeker. Tessa weet dat ze er goed op staat en uit eerdere gesprekken met Anne weet Tessa dat Anne bang is om haar baan te verliezen. En nu heeft Anne haar dus gevraagd om samen met haar met hun leidinggevende in gesprek te gaan ‘over de toekomst van de afdeling’.

Ik heb het gevoel dat…

Op mijn vraag wat ze zelf wil geeft Tessa aan dat ze het gevoel heeft dat Anne een verborgen agenda heeft. Ik hoor haar aan en sla voor mezelf op dat ze de vraag niet heeft beantwoord. We zoomen in op ‘het gevoel hebben dat’. Waar voel je dat dan? Een beetje plagerige vraag natuurlijk. In ons dagelijks taalgebruik zeggen we dat zo. Doe ik zelf ook. Maar in een coachsessie ben ik er heel alert op.

Ik heb het gevoel dat Piet mij niet mag. Strikt genomen is dat geen gevoel, maar een gedachte. In dit geval kun je ook spreken van intuïtie. In de psychologie wordt intuïtie ook wel omschreven als impliciete ingevingen, als gevolg van bepaalde gedachtegangen en waarnemingen. Met dat laatste in het achterhoofd kunnen we in het verhaal van Tessa de voorzichtige aanname doen dat zij op basis van het eerdere contact met Anne ‘innerlijk weet’ dat Anne een verborgen agenda heeft. En daar zou ze zomaar gelijk in kunnen hebben.

Het is aannemelijk dat Anne steun zoekt bij Tessa; een medestander om een moeilijk gesprek aan te gaan. Tijd om nog een laagje af te pellen.

Wiens behoefte is het om een gesprek aan te gaan met jullie leidinggevende? Het is Annes behoefte. En wat is jouw behoefte hierin, vraag ik Tessa. Voor mij hoeft dat helemaal niet. Waarmee ze alsnog de eerdere vraag beantwoord.

Wat is van jou en wat is van de ander?

‘Ik wil er zijn voor mijn collega’, vervolgt Tessa, ‘ik heb met haar te doen’. En terwijl ze dat begint uit te leggen (ook interessant; is er iemand die hier een toelichting bij nodig zou hebben?) zie ik opeens iets bij haar gebeuren. Ik blijf even stil. ‘Om eerlijk te zijn wil ik gewoon dat ze me aardig blijft vinden’.

Ah, dus je doet het toch niet helemaal voor haar?! Weer zo’n flauwe opmerking. Maar het is wel hoe het werkt; we hebben de overtuiging dat we het voor de ander doen en als we die afpellen dan blijkt in de meeste gevallen dat we er onbewust iets voor terug willen. Door te vragen naar wat dit voor haar tot een dilemma maakt weet Tessa: ik wil aardig gevonden worden. Een heel normaal menselijke behoefte. Sterker nog, behoefte aan verbinding en ergens bij horen zijn menselijke basisbehoeften. Nu heeft Tessa al aardig wat zelfonderzoek gedaan. Aardig gevonden willen worden is voor haar een bekende en ze weet ook waar het vandaan komt. Dit inzicht komt dus niet als een grote schok voor haar, ze had alleen niet zien aankomen dat haar (overlevings)mechanisme ook in deze situatie een rol speelt.

Dus er is een stuk van Anne (angst om haar baan kwijt te raken en de behoefte aan steun) en er is een stuk van Tessa.

Door dit te ontwarren wordt het voor Tessa al een stuk rustiger en overzichtelijker. Blijft de vraag wat te doen met dit inzicht. Want Tessa wil aardig zijn voor Anne zodat Anne haar ook aardig vindt.

Wat zou er gebeuren als je dat gesprek samen met Anne voert? Kun jij voorkomen dat Anne haar baan verliest? Kun jij voorkomen dat Anne verdrietig is als ze inderdaad haar baan verliest? In hoeverre help je haar als je haar medestander bent? Maakt het Anne sterker of zwakker als ze jou meeneemt? Maakt het jou sterker of zwakker als je als medestander met haar meegaat? Wat doet dat met jouw relatie met de manager? En nog belangrijker: wiens verantwoordelijkheid is het eigenlijk? Waar gaat dit eigenlijk over?

Door dergelijke vragen te stellen (en die vuur ik uiteraard niet allemaal achter elkaar op haar af) vallen de puzzelstukjes voor Tessa op hun plek. Nu haar behoefte duidelijk is kan ze zichzelf de vraag stellen of nu op het verzoek van Anne ingaan voorziet in haar eigen behoefte. Ze ontdekt dat het haarzelf niet dient, en Anne uiteindelijk ook niet. Er ontstaat ruimte om andere manieren te onderzoeken om in deze behoefte te voorzien en daar een bewuste keuze in te maken. Door het te ontrafelen ontstaat er dus ruimte om zelf sturing te geven.

Welke plek neem je in?

Tessa doet nog meer inzichten op.  Met Anne mee gaan om haar te steunen doet iets met hun gelijkwaardigheid. Impliciet en onbedoeld geeft ze daarmee de boodschap af dat Anne haar eigen boontjes niet kan doppen. Dat ondermijnt hun gelijkwaardigheid; ze gaat als het ware boven Anne staan. Het zou zuiver zijn als ze allebei dezelfde behoefte hebben of dezelfde problemen ervaren, maar dat is nu niet het geval.

Dan de aanleiding: ‘de toekomst van de afdeling’. Dat is niet waar het over gaat. Mocht het zo zijn dat Tessa en Anne zoals hierboven aangegeven tegen dezelfde issues aanlopen dan zou het een optie zijn om een gesprek te initiëren over ‘hoe het gaat op de afdeling’. Niet over de nieuwe structuur van de afdeling. Want aan wie is het om een gesprek te initiëren met het agendapunt ‘de structuur van de afdeling?”. De manager.  Er blijkt ook sprake te zijn van oordelen over de manier waarop de manager de afdeling leidt. Daar kun je, terecht of niet, iets van vinden, maar pas op dat je niet op de stoel van de ander gaat zitten. Wat is aan jou en wat niet?

Voor Tessa is het zo klaar als een klontje dat ze er niet tussenin staat. Ze staat hierbuiten.

Tessa ziet ook in dat er willen zijn voor Anne niet hoeft te betekenen dat ze meegaat in haar verhaal, of letterlijk met haar meegaat. Ze kan er zijn voor Anne op het moment dat zij aangeeft ergens mee te zitten.  Ze hoeft het niet op te lossen. Ze hoeft zelfs niet eens specifiek te informeren naar het gesprek. Zo kan ze er dus prima zijn voor haar collega en voorzien in haar eigen behoefte aan verbinding.

Tessa weet wat haar te doen staat. En dat gevoel had ze dus al… Of zullen we zeggen; dat wist ze innerlijk al?

Herken jij een dergelijk dilemma? Dat je overweegt iets te doen voor een ander, maar voelt dat het ergens schuurt? Het helpt om het op deze manier af te pellen. Ga eerst na wat dit voor Onderzoek wat van jou is en wat van de ander. Wat jouw plek is in het geheel. Welke behoefte van jouzelf er onder ligt. Zodat je bij de ander kunt laten wat van de ander is. Zodat je aan de ander kunt laten wat aan de ander is. Zodat je ruimte ervaart om zelf bewuste keuzes te maken. Wordt het allemaal een stuk rustiger van.

Hoe meer zicht je hebt op hoe mechanismen bij jou werken, des te meer ruimte ervaar je om krachtig te kiezen voor wat jou dient.

Persoonlijke ontwikkeling is als het pellen van een ui. Laagje voor laagje kom je steeds dichter bij de kern. Waar het altijd over jou blijkt te gaan. Voorbij de oordelen. Het vraagt moed om dat te doen.

Ben jij bereid de diepte in te gaan? Dan coach ik je graag. Ontdekken wat ik voor je kan betekenen? Je bent van harte welkom om vrijblijvend kennis te maken. Plan hier direct jouw afspraak.