Daniëlle heeft het goed voor elkaar. Van buitenaf gezien dan. Ze woont in een prachtig huis, zij en haar man hebben samen een riant inkomen, twee prachtige kinderen, ze maken verre reizen, rijden in mooie bolides, gaan elk jaar op skivakantie, kunnen alles kopen en hun kinderen alles geven wat hun hartje begeert, begeven zich in interessante kringen… Ik mag toch zeker niet klagen? Dat laatste spreekt ze enigszins vragend naar mij uit? Of naar zichzelf?
Waarover zou je willen klagen? Vraag ik haar. Vooral over mezelf, zucht ze. Met horten en stoten komt het verhaal. Terwijl ze vertelt oogt ze nerveus. Haar ogen schieten alle kanten op, ze maakt nauwelijks oogcontact, haar ademhaling zit vrij hoog en ze praat snel en veel. Af en toe trek ik aan de rem door een vraag te stellen. Het valt me op dat ze de neiging heeft deze vragen te pareren door heel snel te zeggen ‘dat weet ik niet’ of ‘dat is een goede vraag’. Ook lacht ze veel weg. Terwijl er niks te lachen valt. Want hier zit een ongelukkige vrouw.
Mijn leven is een puinhoop
Ze heeft er een puinhoop van gemaakt. Haar eigen woorden. Ze is niet trots op zichzelf. Integendeel. Ze wéét dat het bij haar zit, maar het lukt haar niet om het tij te keren. Ondanks al haar voornemens vervalt ze steeds weer terug en doet ze precies wat ze niet meer wil doen. Snauwen tegen de kinderen, bijvoorbeeld. En tegen haar partner. Ze is ongeduldig, snel geïrriteerd en schiet direct uit haar slof als het allemaal niet perfect gaat. En dat gaat het nooit. Ze heeft ook helemaal geen zin in dat getetter aan haar hoofd. Ze sluit zich ervoor af. Als ze elkaar weer eens in de haren vliegen probeert ze het zo lang mogelijk te negeren. Terwijl ze hierover vertelt krijg ik onwillekeurig het beeld van haar aan de ontbijttafel met twee ruziënde kids en zijzelf met twee vingers in haar oren en haar ogen dicht. De praktijk zit daar niet zo ver vanaf. Tot ze zich niet meer in kan houden. Dan schreeuwt ze en is ze heel onredelijk. Dat weet ze best van zichzelf.
Ze slaapt ook slecht. Inslapen duurt lang en na een paar uurtjes onrustige slaap is ze dan weer wakker. Ze ligt te piekeren en zich mateloos te storen aan het gesnurk van haar man. Besteedde hij maar eens wat meer tijd aan de opvoeding. Maar ja, zijn baan hè. Hij moet nu eenmaal vaak naar het buitenland. Lekker makkelijk. Vindt ze. Dit ligt ze allemaal te overpeinzen totdat het weer licht wordt. Dan wil ze nog wel eens in slaap vallen, maar dan gaat de wekker alweer. En begint dat gezanik met de kinderen alweer. Nee, dat mag ze eigenlijk zo niet zeggen. Maar het ís toch zo? Om de dag een beetje door te komen heeft ze heel wat koffie nodig. En ’s avonds een paar wijntjes. Ook dat zou ze moeten minderen, maar ja, als ze zich de fijne dingen in het leven nu ook al gaat ontzeggen dan blijft er helemaal niets meer over.
Zolang het maar over anderen gaat
Of ze het er wel eens met iemand over heeft? Nou, niet met haar vriendinnen. Met haar beste vriendinnen gaat ze elke week lunchen en eens in de twee weken borrelen ze samen. Dan wordt er heel wat afgekletst. Maar het gaat eigenlijk nooit over hoe het echt met ons gaat. Eigenlijk, realiseert ze zich, hebben ze het altijd over andere vrouwen. Over hoe die andere vrouwen zich (fout) kleden, hoe saai ze zijn, hoe ze denken dat ze het goed voor elkaar hebben maar eigenlijk heel sneu zijn. Ter plekke komt Daniëlle tot het inzicht dat ze eigenlijk altijd roddelen over anderen, misschien wel omdat het te spannend is om het over zichzelf te hebben en hoe ze zich werkelijk voelen. Eigenlijk heel oppervlakkig dus. Vol zelfverwijt verzucht ze dat ze blijkbaar ook al niet in staat is om goede vriendschappen te onderhouden. Het voelt allemaal zo leeg. En eenzaam ook. Maar ook daar mag ze natuurlijk niet over klagen. Etentjes met belangrijke mensen, feestjes in goede kringen, aan sociale contacten geen gebrek. En toch.
Het recept om zo ongelukkig te worden
We zijn al een tijdje samen aan de slag. We onderzoeken de ingrediënten die nodig zijn om zo’n kei te zijn in ongelukkig zijn. Het hoofdingrediënt blijkt oneerlijkheid. Ze is oneerlijk tegenover alles en iedereen. Dan komt er nog een aap uit de mouw. Ze is vreemdgegaan. Is ze natuurlijk ook niet trots op. Had nooit mogen gebeuren. Toen ze met die ene collega naar dat congres ging wist ze al dat het mis zou gaan. Ze wilde het niet. En ook weer wel. Want even voelde ze zich niet zo eenzaam. Even kon ze al haar sores vergeten. En zich ontspannen. Nou ja, soort van dan. Natuurlijk had het bij die ene keer moeten blijven. Natuurlijk was ze nog een paar keer meer gezwicht. Maar nu had ze er een punt achter gezet. Echt.
Eerlijkheid
Nog meer waarover ze niet eerlijk was dus. Gebrek aan ruggengraat? Nee, dat is te kort door de bocht. Daniëlle is niet eerlijk naar anderen, maar vooral niet naar zichzelf. Ze is niet eerlijk over haar gevoelens. Als we dat samen verder onderzoeken blijkt dat ze nooit heeft geleerd haar gevoelens te uiten. Daniëlle komt uit een gezin waar die gevoelens er niet toe deden. Wat de buitenwereld zag, dat deed er wel toe. Wat die buitenwereld moest zien, was hoe succesvol haar vader was en dat ze het goed voor elkaar hadden. Daniëlle was gelukkig een uitstekende leerling en ook nog eens een kei in hockey. Ze kon dus met gemak voldoen aan dat plaatje. Als ze maar aan haar eigen gevoel voorbij ging.
Jezelf zijn was niet goed genoeg
De angst die er onbewust bij Daniëlle is ingeslopen is dat, als ze daadwerkelijk zichzelf is en zichzelf laat zien (en ook haar emoties), ze dan niet goed bevonden wordt. En dus afgewezen wordt. Zo was het immers vroeger ook: afkeurende blikken en geen aandacht als ze ergens mee kwam wat niet in het plaatje paste. Er was in de thuisbasis geen veiligheid om helemaal zichzelf te kunnen zijn. Mogelijk begin jij nu een beetje te sputteren bij het lezen over ‘geen veiligheid’. Deed Daniëlle ook. Want ze had toch echt een heel fijne jeugd gehad, met ouders die alleen het beste voor haar en haar zussen wilden. Een onvoldoende veilige thuisbasis wordt nogal eens verward met gebrek aan liefde. Dat is niet waar het over gaat. Want net zoals Daniëlle zelf het beste voor heeft met haar kinderen hadden haar ouders dat ook met haar. En was (en is) de liefde er wel degelijk. Ook de ouders van Daniëlle hebben, elk op hun eigen manier, boodschappen meegekregen die zich hebben vertaald in boodschappen die ze onbewust aan hun kinderen hebben doorgegeven. Zij hebben alleen niet het ‘geluk’ gehad daar op hun 36e iets mee te kunnen doen. Zoals Daniëlle dat nu wel heeft.
En waar ze volop mee aan de slag is. Ze krijgt meer zicht op haar gevoelens. Op wat haar werkelijk gelukkig maakt. Ze leert er steeds meer op vertrouwen dat juist wel zichzelf zijn haar steviger doet staan. Daniëlle maakt bewustere keuzes voor wat ze doet, met wie en hoe. Langzaam maar zeker ervaart ze ook dat zichzelf zijn leidt tot meer verbinding in relaties. Ze blijkt niet te worden afgewezen als ze haar gevoelens uit. Integendeel zelfs.
Ben jij eerlijk naar jezelf?
Herken jij deze dynamiek? Al dan niet gedeeltelijk. Wil je verandering in je leven door meer in verbinding te zijn met jezelf en met anderen? Het begint dus met eerlijk zijn naar jezelf. Wil je hier eens verder over sparren? Je bent van harte welkom voor een gratis sessie. Binnen deze drie kwartier bied ik je niet de oplossing voor iets waar je al jaren mee rondloopt. Dat zou bijzonder zijn. Wel kan ik je helpen om te ontdekken welke weg jij kunt bewandelen om die kei van ongeluk het hoofd te bieden.
0 Reacties