De touwtjes in handen

Heb jij de controle of heeft de controle jou in zijn greep?

Een mooie ochtend in alle vroegte op een treinstation. Een groepje jongeren, bepakt en bezakt en elk met voldoende proviand om de dag in de trein door te komen, verzamelt zich. Ouders eromheen, er klinken wat ongemakkelijke grapjes over het vroege uur en ‘alles voor je kind’. De jeugd vertrekt naar Frankrijk voor een uitwisseling. Waaronder dochterlief van 14.

Ik weet bijna zeker dat alle aanwezige ouders gedachten of zorgen onderdrukken over wat hun kind allemaal zou kunnen overkomen. Tja, het is een kwestie van loslaten hè.

Elke ouder weet dat het leven je telkens weer uitdaagt om de controle los te laten. Of je nu je baby voor het eerst bij het kinderdagverblijf of de oppas achterlaat, je kleuter gedag zegt op de eerste dag van de basisschool, je kind voor het eerst alleen naar school laat fietsen, je puber voor een avond uit laat gaan, je bijna volwassen zoon of dochter de eerste keer laat autorijden zonder jouw toezicht, je kind helpt verhuizen naar een kamer in de studentenstad, als ouder herken je vast de zorgen en overdenkingen. Je hebt niet alles onder controle.

Regelmatig komen er klanten bij mij die willen leren loslaten. Kun je dat leren? Loslaten? Of wil je dan in wezen controle over wat er gebeurt als jij je er niet meer mee bemoeit? Hmm, doordenkertje. Wij mensen zijn natuurlijk ongelooflijke controlefreaks. En zeker in onze cultuur proberen we met onze afspraken en regels, protocollen en planningen chaos en misstanden te beteugelen. Ooit een dier in de natuur gezien dat controle probeert te houden? In de natuur komt het fenomeen controle niet voor. En toch proberen wij mensen de natuur te beteugelen. We leggen natuurgebieden aan, om maar eens iets te noemen(!).
Natuurlijk, we ontkomen in ons huidige leven niet aan regelen en plannen. Maar wat als je zodanig alles in je greep wilt houden dat het jou eigenlijk in zijn greep houdt? Wat controleren we eigenlijk? En hoe weet je dat je iets (of iemand?) onder controle hebt? En als dat zo is, wat levert jou dat dan op?

Zo vraag ik me na jaren nog wel eens af hoe het zou zijn met de eigenaar van die camping waar we ooit waren. Een camping waar op elke deur, aan elke wand verschillende briefjes hingen met ge- en verboden. Gevalletje overregulatie. Nu ben ik zo’n gek die alles wat letters heeft leest en is mijn partner iemand die dergelijke briefjes helemaal niet ziet. In de meeste gevallen dan, want hier ontkwam hij er ook niet aan. Ik las ze dus allemaal. Alle regeltjes over wat er wel en niet mocht in het sanitairgebouw, hoe je je tent moest neerzetten, ik zal het je besparen.
Het effect op mij: ik word er recalcitrant van en vooral heeft het een negatief effect op mijn gevoel van vrijheid, terwijl ik daarvoor ga kamperen. Het effect op mensen zoals mijn partner: ik zie door de briefjes het bos niet meer en heb dus geen idee wat er op staat (als ik hem dat niet vertel ?)
Maar hoe frustrerend moet het zijn voor de eigenaar!? Hoe meer regels er zijn, des te meer kunnen er overtreden worden. En des te meer last zal hij er van hebben.

Ik ben erg benieuwd of die briefjes er nog zijn. Of die eigenaar.

Hoe helpt het jou (of je kind) als je op zijn 12e zijn boterhammen smeert en keurig in het trommeltje doet, hartig gescheiden van zoet? Of als je wekelijks bij je volwassen kind met een eigen huishouden op de stoep staat met ‘gezonde’ boodschappen? Op welke manier verrijkt het jouw leven (of dat van je gezinsleden) als je de koffiekopjes in de kast allemaal met het oor naar dezelfde kant zet (en dit ook verwacht van anderen)? Wat voegt het voor jou toe als je na het vertrek van je hulp met je vinger over de kasten gaat of onder de bril van de toiletpot kijkt of er niks is achtergebleven? Of: welke ramp voltrekt zich als je het niet doet?
Maar ook als het gaat om zaken waar het (ogenschijnlijk) niet om anderen draait. Je agenda? Je to-do-lijst? Nog een tandje bijzetten op je werk. Niks vergeten, vooral niks vergeten. Laten zien dat je alles onder controle hebt. Alle ballen in de lucht. Tot er ballen beginnen te vallen. En er chaos ontstaat. Die je nu juist probeerde te beteugelen.

Het is een illusie: terwijl jij het probeert vast te houden houdt het jou vast.

Loslaten dus. Een verhaal ter illustratie.
Een strand aan het IJsselmeer. Het eerste en grootste gedeelte is verboden voor honden (over regels en beteugelen gesproken: probeer in het hoogseizoen maar eens natuurwater te vinden waar je met je hond welkom bent. Dit even terzijde). Hoewel de temperatuur zeer aangenaam is en het zonnetje schijnt is er op dit strand slechts sporadisch een badgast te bekennen. Verderop moet er een gedeelte zijn waar honden zijn toegestaan en zelfs los mogen lopen. Dus loop ik door. Met gezin en hond. Ah, daar is het. Vanaf de dijk tot een heel eind in het water is een dubbeldraads hekwerk geplaatst. Daarachter een stukje strand van zo’n 25 meter breed waar het behoorlijk druk is (het voorziet kennelijk wel in een behoefte). Tussen een heleboel mensen wemelt het van de honden. Van herder tot labrador, van franse buldog tot berner sennen, van jack russel tot zelfs een chihuahua, alles rent spelend en blaffend door elkaar heen. Geen enkele hond aan de lijn. Af en toe komt er een baasje met aangelijnde hond de trap van de dijk af, aarzelend om de hond los te laten. Maar iedereen doet het. Het is een drukte van belang. Honden rennen in en uit het water, elkaars balletje of frisbee vangend. Toch valt er geen onvertogen grom of nare blaf. En elke hond heeft uiteindelijk zijn eigen speeltje weer terug. Zo harmonieus heb ik het nog nooit gezien. En wat een ontspannen baasjes…

Parallel met een camping…?!

Loslaten is vooral een kwestie van gewoon DOEN. De volgende overwegingen kunnen je daarbij helpen.

• De touwtjes in handen proberen te houden zal vroeg of laat, maar onherroepelijk, op een teleurstelling uitdraaien. En een gevoel van falen veroorzaken.
• In de natuur is alles voortdurend in beweging. Probeer er niet tegenin te gaan; als je je verzet door iets te willen controleren wordt het alleen maar groter en moeilijker. Beweeg mee als een conifeer in de wind.
• Onderzoek bij jezelf welke diepere behoefte er bij jou ten grondslag ligt aan je neiging tot controle. Waardering? Er bij horen? Er toe doen?
• Realiseer je dat niet alles jouw verantwoordelijkheid is. Je bent verantwoordelijk voor je eigen welbevinden. Je voelt en gedraagt je verantwoordelijk voor het welbevinden van (vele) anderen. Zelfs als het gaat om je eigen kinderen: je bent wel verantwoordelijk voor hun opvoeding, maar ook opvoeden is loslaten.

Tot slot een oefening om te onderzoeken in hoeverre jij de touwtjes uit handen kan geven.

Benodigdheden en voorbereiding:

• 2 stukjes cadeaulint van ongeveer 25 cm, de uiteinden aan elkaar geknoopt zodat er een lus ontstaat waar je handen doorheen passen.
• 2 stukjes touw van 50-60 cm, maak elk stukje touw vast het knoopje van een lus van het cadeaulint.
• 2 kralen aan het andere uiteinde van het touwtje maken het af.

Vraag iemand om je hierbij te assisteren.

Hoe het werkt:
Ga op een stoel zitten en doe je polsen door de lintjes. Vraag je assistent om de kralen (of uiteindes van de touwtjes) vast te houden en er langzaam mee te bewegen. Sluit je ogen en geef je over aan wat de ander met je doet.

Ervaar of het je lukt ‘de touwtjes uit handen te geven’. Als het je lukt om de controle of spanning werkelijk los te laten dan voel je hoe ontspannen en rustig dat is.

Als een touwtje slap komt te hangen, of als het je echt moeite kost dan nodig ik je van harte uit voor een gratis sessie. Ik help je graag om de controle los te laten en meer rust te ervaren.