Bij het idee zo door te gaan met mijn werk slaat de paniek toe. Als ik thuis kom kan ik alleen maar huilen. Er komt niks meer uit mijn handen. Ik heb er de energie niet voor. Maar ik ga me niet ziekmelden. Ik kan toch best werken! Ik heb geen ziekte ofzo, dus ook geen reden om me ziek te melden. En als ik thuis een gesprek kan voeren kan ik op mijn werk ook een gesprek voeren!
Ik voel al lang dat ik dit niet meer wil. Het liefst zou ik voor mezelf beginnen en helemaal op mijn eigen manier willen werken. Maar dan ben ik niet zeker van mijn inkomen. En ik heb wel een gezin te onderhouden. Nu komt er een vast bedrag per maand binnen wat helemaal niet slecht is, ik zou toch gek zijn als ik dat op het spel zet!
Wat zou het gaaf zijn om daar te wonen. Ik zie ons al helemaal in dat huis. Hoezo valt mijn oog juist nu op dit huis? We hebben net een architect ingeschakeld en de verbouwing al in gang gezet. Bad timing om opeens iets anders te willen. Bovendien ligt het huis aan een drukke weg en de buurt is ook een stuk minder. Houdt het zijn waarde wel?
Herken je de strijd tussen hoofd en hart in deze voorbeelden? Het zijn allemaal voorbeelden uit mijn eigen leven. En het zijn actuele voorbeelden die ik regelmatig in één of andere vorm terug hoor komen bij de klanten in mijn praktijk. Ik herken de worsteling die daarbij hoort. Moet je nou je hart volgen of je verstand? Gekmakend kan het zijn. Op een gegeven moment weet je niet meer wat je voelt en wat je denkt. Je denkt iets te voelen, of voel je het nu echt? Herkenbaar?
Fluisteren of schreeuwen
Het kan zo’n kluwen worden dat je er helemaal in verstrikt raakt. Hoe houd je hoofd en hart eigenlijk uit elkaar? Veelzeggend is het al dat mensen bij mij altijd de behoefte uitspreken om meer hun gevoel te laten spreken, dus hun hart te volgen. Ik heb nog nooit iemand in mijn praktijk gehad met de vraag: hoe kan ik mijn verstand meer laten spreken? Je zou kunnen zeggen dat je hart de neiging heeft om je zachtjes iets in te fluisteren, terwijl je hoofd eerder (over)schreeuwerig is. Dat is de eerste manier om onderscheid te maken.
Voelen of vinden? Glimlach of grimas?
Stel je daarnaast eens voor dat je de stem volgt, of die nu fluister of schreeuwt. Stel dat het scenario zoals de stem het aan je voorlegt werkelijkheid is geworden. Bezorgt je dit een glimlach of eerder een grimas? Als de voorstelling een glimlach op je gezicht tovert dan raakt het waarschijnlijk aan jouw verlangen. Dus aan je gevoel. Een grimas duidt op gemengde gevoelens en die komen voort uit je verstand. Je ratio overschreeuwt dan je verlangen. Je herkent dat je hoofd aan het woord is als je er iets van vindt. Bijvoorbeeld dat het niet in het plaatje past, dat je wel gek zou zijn als…., dat het onverstandig is om…, dat het zonde is van…, dat je het niet kunt maken… enzovoort. Het is je vast al opgevallen dat het hier gaat over normen en overtuigingen. In je hoofd komen al deze gedachten op en die gedachten bezorgen je ook weer een bepaald gevoel. Meestal niet prettig. Maar dat is toch ook wat ik voel, zou je kunnen zeggen. Klopt, maar dan gaat het dus over een gevoel dat ontstaat door een bepaalde gedachte.
Uitgesproken door de innerlijke criticus. De gedachte die samengevat neerkomt op: ik voldoe niet. Het is geen gevoel dat uit je hart komt. Je gaat je rot voelen omdat je je hart belemmert. Je hart spreekt vanuit jouw innerlijk weten. Dat vinden we lastig, want het is ongrijpbaar en onvoorspelbaar. Vooral voor anderen is het lastig, want als we ons hart volgen doen we meestal niet wat anderen van ons verwachten. Je gaat nadenken over de reactie van die anderen en gaat die reactie (al dan niet uitgesproken) best begrijpen. Sterker nog, je begint het er zelfs mee eens te worden. Voor je het weet maak je alleen nog maar keuzes waar iedereen het mee eens is. Behalve jouw hart. Want jouw hart volgen betekent je mee laten voeren met wat zich in jou aandient. Doen wat er voor jou toe doet, wat je voldoening geeft en je die glimlach bezorgt.
Van wie is die stem eigenlijk?
Van nature zijn we vrij goed in het volgen van ons hart. Ga maar eens na hoe je als kind dingen deed, keuzes maakte, zonder er echt bij na te denken. Het kostte je geen moeite om je hart te volgen. Je deed het gewoon. Dat was wel eens lastig voor je omgeving. Omdat het zo ongrijpbaar en onvoorspelbaar is wordt het ons afgeleerd om ons hart te volgen. We leren dat het goed is om na te denken, het verstand te gebruiken. Soms overduidelijk of zelfs met harde hand. Soms ook subtiel en onbewust. Als je de stem van je innerlijke criticus hoort kan het zijn dat je eigenlijk overduidelijk de stem van een ander hoort. Bijvoorbeeld van je vader of je moeder. Het is echter ook mogelijk dat je die stem nooit zo bewust hebt gehoord. Ongemerkt kun je dan normen verinnerlijkt hebben, die nu niet meer duidelijk aan iemand toe te schrijven zijn. Dat vraagt vaak iets meer onderzoekswerk.
Hoe dan ook, als je merkt dat je ergens iets van vindt, kijk er dan eens vanuit een neutrale positie naar. Helpt deze norm of overtuiging jou? Klopt deze nog voor jou? Je hebt altijd een keuze om er anders naar te gaan kijken. Dat geldt ook voor wat je van jezelf vindt. Misschien vind je jezelf ook wel lastig, omdat je ergens voelt dat je niet in de pas wilt lopen. Als je jezelf dan zou willen veranderen ben je in feite ook bezig met je aanpassen aan een verwachting. Je hoeft jezelf niet te veranderen, je kunt alleen werken aan het okee zijn met jezelf niet meer willen veranderen.
Gebruik je hoofd om je hart te volgen
Nog even terugkomend op waar ik de vorige alinea mee afsloot. Herken je die worsteling en merk je dat je veel in je hoofd zit? Beschouw dat als een constatering. Zonder er iets van te vinden. Of er iets aan te willen veranderen. Gun je hoofd even rust door er niets van te vinden. Dat is namelijk de sleutel tot het vinden van de balans. Het geeft ruimte aan je hart om te spreken. En dan kan jouw hoofd weer heel nuttig werk gaan verrichten. Gebruik jouw hoofd om je hart te volgen. Als jouw hart je influistert welke richting je te gaan hebt (want dat is wat je hart doet) dan kan je hoofd helpen om de volgende stap te bepalen. Luister naar je gevoel, naar jouw innerlijk weten. Want daar zit het antwoord al.
Ja, dat is spannend, eng zelfs. Het vraagt moed. Daarom lijkt het soms gemakkelijker om te kiezen voor een ‘verstandig’ leven zonder risico’s. Al is dat ook een leven zonder betekenis en voldoening. En paradoxaal genoeg helemaal niet zonder risico’s. Je hoeft niet direct te beginnen met levensveranderende beslissingen; je kunt klein beginnen. Zo ben ik bijvoorbeeld ooit begonnen met het afslaan van taart op verjaardagsfeestjes. Ik houd helemaal niet van slagroom, maar als er in of op alle taarten slagroom zat vond ik het ondankbaar, ongezellig enzovoort als ik niet zou nemen. En wat de wat grotere voorbeelden betreft die ik aan het begin van dit artikel noemde; in alle gevallen heb ik uiteindelijk het besluit genomen om mijn hart te volgen. Nooit spijt van gehad. Natuurlijk gaat er wel eens iets fout. Meestal als ik toch mijn hoofd voorrang gegeven bleek te hebben. En ook de keuzes die ik wel volledig met mijn hart heb gemaakt verliepen niet allemaal vlekkeloos. In die gevallen bleek de les die ik ervan leerde zo waardevol dat ik die niet had willen missen.
Met welke kleine stappen kun jij beginnen?
Kun je wel wat hulp gebruiken om de kluwen te ontwarren? Kom eens langs om kennis te maken en ontdek wat ik voor je kan betekenen. Klik hier om jouw afspraak te plannen.
0 Reacties