Erkenning is een menselijke basisbehoefte. We willen allemaal kunnen zijn wie we zijn. Gezien en gehoord worden. In relaties, binnen familie of op het werk. Maar ook erkenning voor bijvoorbeeld pijn of ziekte. Als individu zoeken we naar erkenning, maar ook in groter contexten, bijvoorbeeld als (bevolkings)groep. Erkenning krijgen is vaak een ander verhaal. Wat als erkenning uitblijft?
Je staat voor anderen klaar. Je wilt (alleen maar) helpen. Er zijn voor de ander. En laten we wel wezen: we vinden ons bestaansrecht ook alleen maar in relatie tot een ander. Soms denk je zuiver iets ten gunste van een ander te (willen) doen en blijken er bij nader onderzoek andere beweegredenen aan ten grondslag te liggen. Namelijk het voorzien in jouw eigen behoeften. Dat kan egoïstisch lijken, maar is het juist niet. Ben jij bereid te onderzoeken hoe dat bij jou werkt? Dan ontdek je dat voorzien in jouw eigen behoeften (juist) ook in het belang is van de ander. In dit artikel een voorbeeld uit mijn coachpraktijk.
Opvoedperikelen geven een mooi inkijkje in de ziel van de opvoeder. Ik spreek er veel: ouders die zich zorgen maken over hun kinderen. Die het lastig vinden om te dealen met de issues die kinderen met zich meebrengen. De gemene deler is dat ze het beste willen voor hun kind. Ze willen dat hun kind zich goed voelt. Maar gaat het wel over het kind? Lees in dit artikel hoe kinderen een spiegel vormen voor je persoonlijke ontwikkeling. En als je geen kinderen hebt: ook toepasbaar op andere relaties…
We voelen ons in uren gemiddeld een werkdag per week schuldig. Heb jij ook wel eens last van schuldgevoel? Ook als je het goed bedoelt of helemaal niet schuldig bent? Alsof de jury ten onrechte het vonnis ‘schuldig’ heeft uitgesproken. De jury in je hoofd. Hoe ga je om met dat knagende, maar onterechte schuldgevoel? Lees het hier
