Niemand wil zich rot voelen. Een rotgevoel is niet leuk. Toch zijn er ook rotgevoelens die we koesteren. Omdat het ook iets oplevert. Het bij ons is gaan horen en we lijken er geen afstand van te kunnen doen. Dat laatste is ook niet nodig. Wel kan het erg behulpzaam zijn om je favoriete rotgevoel te (h)erkennen en er anders naar te gaan kijken. Zodat het je minder lastig valt.
Het zijn toch je ouders. Dus zorg je voor ze als ze hulpbehoevend worden. Logisch, vindt Els. Els is als het ware een compilatie van vele klanten die ik de afgelopen periode heb gesproken. Allemaal worstelend met hetzelfde thema: de zorg voor ouders en er zelf aan onderdoor gaan. Vooral aan het schuldgevoel bij het idee alleen al dat je jouw aandeel in de zorg zou willen begrenzen. Herkenbaar? Lees dan zeker het verhaal van Els.
Heb je wel eens ergens spijt van? Vast wel. Spijt kan een nuttige emotie zijn, die je helpt bij het nemen van beslissingen. Spijt kan ook als een zware last op je gaan drukken. Vooral als het onomkeerbaar is. Blijven hangen in de spijt ofwel deze ontkennen helpt je niet verder. Lees in dit artikel hoe je ermee om kunt gaan en innerlijke rust kunt vinden.
Erkenning is een menselijke basisbehoefte. We willen allemaal kunnen zijn wie we zijn. Gezien en gehoord worden. In relaties, binnen familie of op het werk. Maar ook erkenning voor bijvoorbeeld pijn of ziekte. Als individu zoeken we naar erkenning, maar ook in groter contexten, bijvoorbeeld als (bevolkings)groep. Erkenning krijgen is vaak een ander verhaal. Wat als erkenning uitblijft?