De tranen blijven maar stromen, terwijl ze snikkend vertelt dat ze niet meer kan. Dat ze ’s morgens met tegenzin haar bed uitkomt om de boterhammen voor haar kinderen te smeren en de nootjes uit de muesli van haar dochter te vissen. Die vindt ze niet lekker. Dat kan ze best zelf, ze is al 13, maar dan wordt het zootje en wie kan het dan weer opruimen? En dan moet de werkdag nog beginnen. Met lood in haar schoenen sleept ze zich erheen. Met het vooruitzicht zich de hele dag bezig te houden met problemen van anderen. Ze heeft al genoeg aan haar hoofd. Schuldig voelt ze zich ook. Want vergeleken met de problemen van haar cliënten heeft ze toch niets te klagen? Ze heeft geweldige kinderen, een goede baan, een liefhebbende partner, een mooi huis. Voor haar gevoel schiet ze overal tekort. Na een intensieve werkdag is ze prikkelbaar en snauwt ze naar haar kinderen. Dé voedingsbodem voor nog meer schuldgevoel.
Maar ze redt het wel hoor. Ze heeft alles onder controle. Ze gaat écht niet in een burn-out raken, mocht ik dat denken.
Ik vraag haar naar haar verlangen. Ze wil weer plezier in haar werk en er voldoening uit halen. Ze wil zichzelf centraal zetten zonder zich schuldig te voelen. Ontdekken waar ze echt voor wil vechten en pro-actief zijn. Niet meer afwachten of er iets op haar pad komt of anderen voor haar laten beslissen.
Drie kwartier en een halve doos tissues verder zijn we het erover eens dat ze mijn hulp goed kan gebruiken. Ik doe haar een voorstel. Ze heeft er wel oren naar. Maar haar partner moet natuurlijk wel toestemming geven. Dat is wat ze letterlijk zegt. “En als hij die niet geeft?”, vraag ik haar.
“Dan doe ik het niet”. Mijn hart breekt.
Na een paar dagen stuurt ze me een mail. Ons gesprek heeft diepe indruk gemaakt en ze heeft zich heel rot gevoeld. Na veel nadenken is ze tot de conclusie gekomen dat het haar tijd nog niet is. En ze voelt zich weer prima.
Opnieuw breekt mijn hart. Niet omdat ze niet met mij in zee gaat. Het doet mij pijn om te zien hoe ze zichzelf voor de gek houdt.
Dit voorbeeld is helaas geen uitzondering.
Met enige regelmaat staan ze in de startblokken en ontstaan er in de dagen erna bedenkingen en beginnen ze er toch maar niet aan. De redenen komen meestal neer op iets van het onderstaande.
Het was erg fijn om mijn hart een keer te luchten bij iemand die onafhankelijk is. Ik besef nu dat ik het zo slecht nog niet heb. Als ik dan kijk naar mijn beste vriendin die alleenstaand is en moeite heeft om haar hoofd boven water te houden…. Wat zeur ik dan? Bovendien, het is lente, de zon schijnt weer en dan voel ik me ook altijd weer beter.
Woorden van die strekking. Wie houd je voor de gek?
Ik kan alleen maar hopen dat ik het wat betreft deze mensen bij het verkeerde eind heb. Dat ze zichzelf in de spiegel aankijken en oprecht en volmondig kunnen zeggen ‘Ik ben gelukkig, dit leven is mijn diepste vervulling’.
Als dat echt zo was had je geen contact met mij gezocht.
Dank je voor de tips, ik ga er eerst zelf mee aan de slag.
Deze ken ik zelf maar al te goed. Je hebt het tegen ‘Koningin zelluf doen’. Het waren mijn eerste woorden, nog voor ik papa en mama kon zeggen zei ik “zelluf doen”. Maar als ik eerlijk ben heb ik bij alles waarvan ik vind dat het me goed gelukt is in het leven hulp aanvaard. Van een expert welteverstaan. Er was altijd een leermeester, mentor of coach. En nu nog. Zelfs meer dan ooit. Ik heb een businesscoach zonder wie ik met mijn bedrijf nooit zou zijn gekomen waar ik nu ben en ik heb een persoonlijk coach die me helpt te dealen met mijn persoonlijke issues, blinde vlekken en diep ingesleten patronen. Ik durf te beweren dat ik van dat laatste ‘best wel’ verstand heb, dus net als mijn klanten ‘wéét ik het allemaal wel’, maar in je eentje je blinde vlekken opsporen is een beetje paradoxaal nietwaar? Bovendien, als je de antwoorden probeert te vinden door er over na te denken dan beperk je jezelf tot alles wat je al weet. Je brein kan namelijk niets iets verzinnen wat je nog helemaal niet kent.
Lees de voorgaande zinnen gerust nog een keer…
Klinkt er ergens een oordeel in door? Dat het zwak is om hulp in te schakelen?
Als je garagehouder bij de APK aangeeft dat er dringend wat onderdelen aan je auto vervangen moeten worden, ga je dat dan ook eerst zelf proberen? Vind je het dan zwak om het aan de monteur over te laten?
Zet daar maar gerust het woordje ‘over’ achter. Dat zinnetje staat dan opeens voor het jezelf niet gunnen, een dieperliggende overtuiging dat je het niet waard bent misschien?
Begrijp me niet verkeerd, ik heb het niet over degenen die elk dubbeltje moeten omdraaien omdat ze in de schuldsanering zitten. Ik heb het over degenen die 3x per jaar op vakantie gaan en voor een paar duizend euro nog wat extra opties toevoegen aan die nieuwe bolide.
Geld is voor veel mensen een issue. Omdat we er een issue van maken. Kijk er eens anders naar. Wat kost het je als je de investering in jezelf nu niet doet?
Zou je het doen als geld geen probleem was? Ben jij het waard?
Ik kan toch niet echt mijn baan opzeggen en gaan doen wat ik leuk vind? Er moet toch brood op de plank komen? Ik heb toch ook een verantwoordelijkheid naar mijn gezin?
Het is leuk om erover te fantaseren, maar het is gewoon niet realistisch.
Als jij dit gelooft dan is dit jouw realiteit. En dan zal dat zo blijven. Is er ooit iemand ‘groot’ geworden door dit principe aan te hangen? Besluit jij om dan maar niet op zoek te gaan naar wat jou ten diepste drijft en waar je écht blij van wordt? Als je deze ontdekkingstocht niet start zul je ook nooit ontdekkingen doen.
Ik krijg ook nog wel eens te horen dat er thuis over gesproken is en dat er een partner is die het allemaal overdreven vindt. Of een baas die het niet nodig vindt. Een vriendin of zus die zegt dat je tevreden moet zijn met wat je hebt. Een collega die iemand kent die ook het roer heeft omgegooid en dat was niet bepaald een succesverhaal…
Betekent dat dan dat jij je door hun woorden opeens anders voelt? Is dat verlangen in jou dan zomaar vervlogen? Wat zegt het over jou dat je je laat weerhouden door anderen? Dient het jou om je verlangen dan maar weg te stoppen? Hoe helpen deze mensen jou? Gaan zij het voor je oplossen?
Het gaat mij er niet om of je met mij in zee gaat. Heel eerlijk: als jij er niet volledig JA tegen zegt valt er voor mij ook geen eer aan te behalen. Maar ik vind het zo hartverscheurend om te zien hoeveel mensen zichzelf saboteren. Genoegen nemen met middelmatigheid. Terwijl ze dromen van iets anders, iets groters. Het verschil willen maken. En het dan toch niet doen.
Uit angst voor wat ze tegen gaan komen. Het ergste wat er kan gebeuren is dat je ontdekt dat je het jezelf tot nu toe niet gegund hebt. Dat het grootser kan. Met meer voldoening, meer geluk. Gun het jezelf dan nu. Het is nooit te laat.
Ik gun het je zo dat je kiest voor je eigen geluk en gaat staan voor wie je bent. Ik weet dat het kan. Ja, het vraagt moed, doorzettingsvermogen, eerlijkheid en commitment. Coaching is niet voor watjes.
Natuurlijk, je moet het uiteindelijk zelf doen. Dat moet die topsporter ook. Maar zonder coach bereikt die zijn doel niet.
Waar ga jij voor?
Wil jij ontdekken of coaching iets voor jou is? Je bent van harte welkom voor een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek.
Vind jij het lastig om keuzes te maken uit alle mogelijkheden die je hebt? Of…
Het 'algoritme in je hoofd' stuurt jouw waarneming en beïnvloedt hoe je de wereld ziet.…
Het stellen van vragen lijkt eenvoudig, maar het kan een krachtig hulpmiddel zijn voor persoonlijke…
In een wereld waarin we vaak de druk voelen om elke ervaring te benutten voor…
Wat zegt jouw vakantie over jou? Dit artikel helpt je reflecteren op je vakantievoorkeuren en…
Sta jij constant 'aan'? Wist je dat je in de gevarenzone zit voor een burn-out?…
Bekijk reacties
Geweldig blog! Zo raak beschreven, deze bezwaren, tegenspartelingen en argumenten. En zo jammer dat diegenen zichzelf - om wat voor reden dan ook - tekort doen. Ik gun het ze zo dat ze zich hiervan bewust worden. Ik gun ze jou!