Waarom veranderen zo lastig is en hoe het je wel lukt

 

Het moet echt anders. Ik wil iets anders met mijn leven.

In kennismakingsgesprekken is dit meestal de strekking. Meestal komt het voort uit ontevredenheid met de huidige situatie en wil degene die het zegt vooral iets níet meer. Niet meer de onrust, de stress, het gedoe. Ergens vanaf willen betekent verzet en verzet kost energie. What you resist, persists.  In coachtrajecten ga ik dan ook met mijn klanten op zoek naar wat er achter de opmerking ‘ik wil iets anders met mijn leven’ zit. Welk verlangen schuilt eronder? ‘Rust’ is vaak het antwoord.

Dat maakt de weg vrij om te onderzoeken hoe je rust in je leven kunt realiseren. Het simpele antwoord is ‘door rust in je leven in te bouwen’. Daar is in principe ook nog wel een stappenplan voor te maken. Als je dat volgt weet je hoe je die rustmomenten inbouwt. Yeah, right. Ik hoor het je denken.

De praktijk blijkt weerbarstiger. Veranderen, zelfs als het een gewenste verandering is, mobiliseert irrationele, tegenstrijdige krachten in de mens. Zo liet ik laatst bij iemand met een groot verlangen naar rust een ballonnetje op over een stilte-retraite. Je wilt rust? Trek je eens een etmaal terug, in je eentje, in stilte en afzondering. De paniek bij alleen het idee al was duidelijk voelbaar.

 

Verinnerlijkt stemmetje

Vaak nog voordat je jezelf toestaat jouw verlangen te voelen dienen die innerlijke krachten zich aan. Meestal in de vorm van gedachten. Oordelen. Noem het de innerlijke criticus, cynicus, saboteur, draak of hoe je het ook noemen wilt. Door hem/haar/het een naam te geven wordt het verinnerlijkte stemmetje gemakkelijker herkenbaar. Want dat is wat het is, een verinnerlijkt stemmetje. Daar heb je geen anderen voor nodig, al zijn de meeste mensen er wel bijzonder goed in om anderen om zich heen te verzamelen die dat verinnerlijkte stemmetje representeren en bevestigen.

 

Verborgen winst

Het stemmetje zorgt voor de afwijzing van de roep tot verandering. Want niets doen levert vaak ook iets op. Je weet wat je hebt en alles bij het oude laten brengt de verborgen winst met zich mee dat je niet uit je comfortzone hoeft te stappen. Liever blijven hangen in die baan waar je geen voldoening uit haalt maar waarmee je wel elke maand dat salaris voor op je rekening krijgt dan te onderzoeken waar en hoe jij op een zinvolle manier van waarde kunt zijn voor de wereld. Je weet wat je hebt en niet wat je krijgt. Er zijn hele volksstammen die liever opgesloten blijven in de gouden kooi van zogenaamde zekerheid. Zelfs mensen die liever wachten tot voor hen besloten wordt, die bijna hopen dat ze bij een reorganisatie hun baan verliezen. En ja, voor sommigen is dat ook de enige manier om in beweging te komen.

 

Een crisis kan helpen

Als je je baan verliest, dan móet je wel. Dat is waar. Maar weet wel dat je dan van veel verder moet komen. Want als er voor jou besloten is dat je in beweging moet komen, weet je dan plotseling wel waar je moet beginnen en hoe je het aan moet pakken? Is er dan geen twijfel en onzekerheid meer?

Een crisis kan zeker helpen, maar als jij nu een roep tot verandering voelt, ga je dan zitten wachten?

Je moet eerst naar het moeilijke punt. Dat punt waar je komt als je er aan de ene kant heel graag naartoe wilt, maar als je er in de buurt dreigt te komen het liefst zo snel mogelijk weer weg wilt. Het punt waar je jouw innerlijke poortwachter tegenkomt. Het punt waar dat waar je naar verlangt beangstigend wordt. Want wat zou er dan boven kunnen komen? Dat verinnerlijkte stemmetje geeft alvast allerlei waarschuwingssignalen: wegwezen hier, want er zou wel eens narigheid van kunnen komen.

Narigheid was er al, toch? Je kunt ook besluiten om op dat punt te blijven. Om te onderzoeken wat daar is en er verbinding mee te maken. Om er nieuwsgierig naar te zijn.

Dan zou je kunnen ontdekken dat er vanaf dat punt nieuwe perspectieven zichtbaar worden. Voorbij de poortwachter.

 

Mits je anders kunt kijken

Waarom een veranderingsproces of -traject vaak op een teleurstelling uitloopt is ook omdat we onze ‘oude kijk’ plakken op de gewenste situatie. Met andere woorden; als je vanuit het perspectief van je huidige situatie invulling probeert te geven aan de gewenste situatie dan loop je telkens weer tegen de grenzen van je eigen blikveld aan. In dat blikveld probeer je de verandering te beheersen. Je gebruikt verouderd gereedschap dat niet meer toereikend is

Als jij gelooft dat de aarde plat is kunnen anderen roepen dat de aarde rond is, maar zolang jij blijft zeggen dat ‘ie plat is en je deze overtuiging niet aan de kant schuift, blijft de aarde plat voor jou. Wat er minimaal voor nodig is is de bereidheid om rekening te houden met de mogelijkheid dat het anders kan zijn dan jij denkt. Én de bereidheid om dat andere perspectief te onderzoeken.

 

Voorbij the point of no return

Stop dus met zeggen dat het lastig is. Betrap je jezelf op dit ‘vastdenken’? Gefeliciteerd. Dat betekent namelijk dat je je bewust wordt van dat tegenwerkende mechanisme. Bewustwording die nodig is om verder te komen. Op het moment dat je beseft dat jouw verinnerlijkte stemmetje de gewenste verandering saboteert geef je weer ruimte aan je verlangen. Vanuit dit verlangen neem je een wilsbesluit. Je kent het wel: the point of no return. Praktisch gezien poppen er nog talloze bezwaren op, maar je vóelt intussen aan alles dat het proces onomkeerbaar is. Het is een innerlijk weten.

Dát is het moment waarop je ergens naartoe begint te bewegen. In plaats van wég uit de oude situatie. Dan lijkt er opeens van alles op je pad te komen: mensen die je inspireren of stimuleren, gebeurtenissen die je sterken in je gevoel dat het klopt, berichten of artikelen die gaan over jouw proces… Dan lijkt de wereld om je heen te veranderen. Omdat jij een wilsbesluit hebt genomen waarmee de wereld ín jezelf is veranderd. Jouw kijk is veranderd. De potentie was er al.

Het goede nieuws is dus dat je om te veranderen niet eens hoeft te veranderen. Je hoeft alleen maar anders te kijken. Open te staan voor de mogelijkheden. Vertrouwen dat het er allemaal al is. Je hoeft het alleen maar toe te laten. Voorbij the point of no return wil niet zeggen dat alles van een leien dakje gaat.  Je wordt onderweg zeker nog op de proef gesteld. Maar vanaf dat punt je weg vervolgen betekent je weg vervolgen in het vertrouwen dat je kunt dealen met de hobbels in de weg wanneer deze zich aandienen.

 

Even terug naar het begin. Het moment waarop er iets in jou ‘aan’ gaat. Een wens, een verlangen. Het begint met het willen waarnemen van dat verlangen. Jouw verlangen dat ergens in een fort met dikke muren schuilgaat. Een fort dat ook nog eens bewaakt wordt door een strenge poortwachter.

Die muren en die poortwachter maken het verlangen niet minder groot. Ze maken alleen dat je er minder goed bij kunt komen.

Voel jij dat je er nu echt niet meer omheen kunt? Dat het tijd is om naar binnen te gaan? Ik help jou graag om voorbij jouw poortwachter te komen. Ontdekken wat ik voor je kan betekenen? Maak dan een afspraak voor een gratis inzichtsessie.

Ontmoet je bij dit idee al een poortwachter?

Dan juist.