Gezien worden

Heb jij wel eens een briefkaart gestuurd naar een radio- of tv-programma? Of, als je wat jonger bent, een e-mail? Als kind stuurde ik regelmatig briefkaarten. Ko de boswachtershow, of Stuif es in, wie kent ze nog? Altijd wist ik zeker dat ik deze keer uitgekozen zou worden. Zodat mijn verhaal verteld zou worden of mijn werkje geshowd. Door de presentator natuurlijk, want het idee dat ik zelf in de studio zou zitten bezorgde mij bij voorbaat angstaanvallen. Dergelijke acties liet ik aan me voorbij gaan. Voor de ‘veilige’ acties waaraan ik stapels briefkaarten spendeerde werd ik overigens nooit geselecteerd.

Veertig jaar later. Ik reageer op een oproep van mijn favoriete kledingwinkel voor een fotoshoot. Heel wat illusies armer, maar wel met de wijsheid dat als ik niet reageer, ik zéker niet uitgekozen word. Omdat zichtbaarheid nog best een dingetje is voor mij en ik daar wel stappen in wil zetten trek ik de stoute schoenen dus aan. En ik word geselecteerd.
Om in de spotlight te staan.

 

Rok in je panty

Ik, die op de lagere school bij het zingen voor een cijfer met de rug naar de klas ‘mocht’ gaan staan.
Ik, die zeven kleuren stront scheet bij een beurt voor het bord en mijn hele schoolcarrière spreekbeurten wist te vermijden (vraag me niet hoe). Tot ik bij de eerste presentatie voor een groep tijdens mijn studie (toen ik er echt niet omheen kon) hevig trillend in een totale black-out raakte.
Ik, die in een openbare gelegenheid niet naar de wc durfde, want stel je nou eens voor dat mij de ultieme afgang ten deel zou vallen: met je rok in je panty het hokje uitkomen.
Ik, die jarenlang bijna letterlijk geen stap durfde te zetten, zo bang was ik om te vallen.

 

Wat zie ik verkeerd?

Het vallen zelf was niet zozeer het probleem. Ik was vooral bang om uitgelachen te worden. Omdat ik het niet goed deed.
Bang ook dat een ander het niet goed zou vinden. Als ik dan een keer iets deed waarvan ik wíst dat het voor mij klopte dan kreeg (of hoorde?) ik ook vooral afkeurende reacties:
– Je gaat toch niet stoppen met je studie, je kunt het toch makkelijk halen!
– Je bent gek om je relatie te beëindigen, het is toch zo’n leuke vent.
– Doe toch niet altijd zo moeilijk.
Twijfel en onzekerheid waren het gevolg. Zagen zij iets wat ik niet goed zag? Deed ik het (weer) niet goed? Ik voelde me onbegrepen en baalde dat niemand mij zag zoals ik echt was.

Die tijd ligt gelukkig ver achter me.
Door schade en schande heb ik geleerd dat het niet werkt om te hopen of af te wachten tot de ander je gaat zien.
Als jij gezien wilt worden dan zul je jezelf moeten laten zien.
Als jij begrepen wilt worden dan zul je duidelijk moeten zijn.
Dat is spannend. Want soms doe je het in de ogen van een ander niet goed. De stem van de ander resoneert met dat stemmetje diep in jou en dat raakt je. Dan voel je je niet zo zeker van jezelf.
De andere kant is: als je ergens voor stáát en je er niet van af te brengen bent, dan zal het je worst wezen wat de wereld er van denkt.
Dát gevoel. Dat zou je wel vaker willen.

 

Kijken naar jezelf

Het heeft te maken met wat er in jou gebeurt.
Ben je bereid om daarnaar te kijken? Om jezelf te zien?
Ben je bereid om te onderzoeken waar de stem van die ander voor staat? Het is niets anders dan een ergens opgepikte uitspraak van een ander waar je zelf in bent gaan geloven.

 

En die ander dan?

Nog even over die ander. Die ander die helemaal niet zo met jou bezig is als jij denkt. Die ander heeft, net als jij, genoeg aan zichzelf. Die ander, die niet jouw wensen en verlangens heeft. Die ander, die echt niet beter weet hoe jij je voelt of wat goed voor jou is dan jijzelf. Hoe zou dat ook kunnen? Die ander, die reageert vanuit zijn of haar eigen perspectief. En jou misschien inderdaad niet begrijpt. Die ander, die jou daarmee een spiegel biedt en de kans om te groeien.

 

Diep van binnen

Kijk eens in die spiegel. Kijk eens naar jouw ware zelf. En kijk nog eens verder. Naar binnen.
Diep van binnen weet jij dat het niet waar is dat jij het niet goed doet. Of dat je er niet bij hoort. Of dat je het niet waard vindt. Dat ben je ooit onbewust en in alle onschuld over jezelf gaan geloven. Maak eens contact met dat ‘diep van binnen’. Daar is de waarheid over wie jij werkelijk bent. Daar zitten jouw werkelijke wensen en verlangens. Kijk daar eens goed naar. Maak verbinding met jouw puurheid, jouw essentie.
Dat kan onwennig voelen. Jouw hoofd hoort nog de projecties uit de buitenwereld en probeert je daarvan weg te houden. Jouw hart voelt jouw eigen waarheid. Volg jouw hart.

 

Hobbels in de weg

Dat kan spannend zijn. Eng ook. Het is als rijden op een onverharde weg; het gaat met horten en stoten. Jouw hoofd probeert de discussie aan te gaan. Hobbel in de weg.
Daag jezelf uit om door te gaan. Om steeds weer opnieuw verbinding te maken met jouw eigenheid.
Laat jouw eigenheid stralen. Dat is niet zomaar mijn slogan.
Laat jouw eigenheid stralen, ongeacht of een ander jouw licht te fel vindt.

 

Ze vragen het niet voor niks aan mij

De styliste vroeg me welke kleding ik leuk vond. De fotografe vroeg me wat ik uit wilde stralen. Terechte vragen, want wie kan dat beter zeggen dan ikzelf?
Dus daar stond ik in de spotlights met de camera op mijn snufferd. In kleding die ik leuk vind. In een pose die klopt met wie ik ben. Ik mag zeggen in welke foto’s ik mezelf het meest herken. Wat een ander er ook van vind. Dit ben ik.

 

Het begint met jezelf zien

Dus wil jij gezien worden zoals je werkelijk bent? Begin met jezelf te zien. Jouw wensen, jouw verlangens, jouw dromen. Jouw droomleven is niet het droomleven van een ander.
Of jij nu de wereld rond wilt reizen, de eerste vrouwelijk minister president van Nederland wilt zijn, een imperium wilt opbouwen of gewoon gelukkig wilt zijn in een hutje op de hei met een paar dieren om je heen. Laat jezelf zien zoals je gezien wilt worden. Vertel jouw verhaal
Welk verhaal heb jij de wereld te vertellen?
Wat is jouw eerste stap om jezelf te laten zien zoals je gezien wilt worden?
Deel het in een reactie.

Raakt dit onderwerp je en wil je er eens over sparren? Je bent van harte welkom voor een gratis sessie.

 

Ps. Op het moment van publicatie van dit blog  heb ik helaas nog niet de beschikking over de foto’s… Anders had ik die natuurlijk laten zien!