Zó ga je om met het ‘gebroken-gebakjes-syndroom’

Transportschade aan de doos met gebak. Ken je dat? Hoe voorzichtig je ook bent met de doos met taartjes, het blijft onhandig en minstens één exemplaar loopt averij op. Er is altijd iemand op het feest die het met een deels geplet gebakje of gehavende topping moet doen. Er is ook altijd iemand die zich opoffert: ‘Ach, die neem ik wel’. Soms gevolgd door verzachtende woorden als: ‘Het smaakt toch nog hetzelfde’, of ‘In je buik gaat het ook stuk’.

Het ‘gebroken-gebakjes-syndroom’ noemen we dat met een paar neven en nichten in onze familie. Onze moeders komen uit een groot gezin waar, ondanks alle pogingen van mijn grootouders om alles eerlijk te delen, ieder een plek in de rij had als er iets te halen viel. En onze moeders stonden daar niet vooraan, zeg maar. Helaas ben ik ook genetisch belast. Nu ben ik niet zo van de gebakjes, maar als er in mijn eigen gezin een eitje barst tijdens het koken weten we allemaal voor wie die is…

 

Hoe ‘heurt het eigenlijk’ is een hinderlijk fenomeen

Bescheidenheid siert de mens, zegt men. Is dat zo? Als je heel graag iets wil, ga je het dan krijgen als je jezelf achteraan in de rij zet en je mond niet opendoet?
Lang voordat ik zelf kinderen had was ik eens op een verjaardag waar een paar kleine kinderen, nog niet gehinderd door enig gevoel voor ‘hoe heurt het eigenlijk’ zich ongelooflijk volvraten. Taart en snoep nog nauwelijks achter de kiezen jengelde er alweer één zeer dwingend om een ijsje, compleet met emotionele chantage. De moeder deed een kansloze poging met de gevleugelde uitspraak ‘Kindjes die vragen worden overgeslagen’. Om direct overtroefd te worden door een familielid, ongetwijfeld de suikertante: ‘Ach geef dat kind toch een ijsje. Het is trouwens helemaal niet waar dat kinderen die vragen worden overgeslagen, als je niks vraagt krijg je ook nooit iets’. Daar had ze inderdaad zojuist het levende bewijs voor geleverd.

Bloedirritant vond ik het. De brutaliteit van de kleine ettertjes stoorde me, de manier waarop de suikertante de poging tot opvoeding van moeder ondermijnde én haar, in mijn ogen pedagogisch onverantwoorde, norm dat je hard moet roepen om iets te bereiken. Inmiddels zie ik het iets genuanceerder. Ik deel graag mijn tips en inzichten met je.

 

Jezelf op de eerste plaats zetten is heel sociaal

‘Ja maar, dat vind ik zo egoïstisch, zo wil ik echt niet worden’. Ik hoor het je denken. Het goede nieuws: het is allesbehalve egoïstisch om goed voor jezelf te zorgen. Sterker nog: jezelf op de eerste plaats zetten is heel sociaal. En ik zou nog een stapje verder kunnen gaan: als je goed voor een ander wilt zorgen is het zelfs je morele plicht om eerst voor jezelf te zorgen. Net als in het vliegtuig: eerst je eigen zuurstofmasker, anders kún je je kinderen (en anderen) niet eens meer helpen. Jouw eigen doelen nastreven staat nergens gelijk aan respectloos zijn naar anderen of iets ten koste laten gaan van een ander.
En wees gerust, als jij ook maar een heel klein beetje lijdt aan het gebroken-gebakjes-syndroom, dan word je nooit egoïstisch, dat zou je niet eens lukken.
Zorg dus goed voor jezelf, zowel fysiek als mentaal. Je zult merken dat het de verbinding met anderen versterkt.

 

Liefde zit niet in een broodtrommeltje

Mijn gezin gaat voor alles. Het merendeel van mijn klanten zegt dit. En dat mag hè, als de zorg voor je gezin je allergrootste roeping is en je daar helemaal gelukkig mee bent, niks mis mee. Maar alleen als je daar volledig congruent mee bent. Echter, als je dit roept en je staat als moeder elke ochtend geïrriteerd en ongelukkig de broodtrommels van je pubers (o nee, de combinatie puber en broodtrommel is een contradictie in terminis) klaar te maken, dan klopt er iets niet. Dan wordt het tijd om eerlijk te zijn naar jezelf. En naar je kinderen.
Begrijp me goed, mijn gezin is mijn alles. Zij zijn ook mijn ‘waarom’ ik doe wat ik doe. Dat betekent alleen niet dat ik mezelf opoffer. Ik ben zoveel leuker als moeder als ik doe waar ik blij van wordt en mijn eigen dromen waarmaak. Als proef op de som vroeg ik mijn zoon van 11 wat hij liever had: een moeder die elke dag zijn brood smeert, kamer opruimt en alles voor hem regelt of een moeder die haar hart volgt, doet waar ze gelukkig van wordt en daar een goede boterham mee verdient? ‘Ja dûh… dat is toch logisch’ was zijn bondige antwoord.

 

Romeo en Julia was nooit geschreven als Shakespeare zijn hart niet had gevolgd

Ga voor wat jij wilt bereiken. Doe wat voor jou belangrijk is, voor wat er voor jou toe doet. Onderzoek waar jij je bed voor uit komt en hoe jij het verschil kunt maken en wat jou betekenis geeft. Doen wat echt bij je past maakt je gelukkig en succesvol. Ga dus voor jouw eigen weg, niet voor de verwachtingen van een ander. Terugkijkend op hun leven hebben mensen de meeste spijt van dat ze hun hart niet hebben gevolgd en teveel naar de (vermeende) verwachtingen van anderen hebben geleefd.
Als Shakespeare teveel aan zijn ouders had gedacht, zich veel zorgen om zijn kinderen had gemaakt of zich het ellendige lot van de armen had aangetrokken, had hij nooit Romeo en Julia kunnen schrijven, heeft Václav Havel eens gezegd. Denk je dat Duncan Laurence het songfestival ooit had kunnen winnen als hij na het schrijven van zijn liedje in zijn kamer was blijven zitten, bang voor wat een ander van hem zou kunnen vinden?

 

Schrijf jouw eigen levenslied

Hoe komt het dat je collega wel die leuke opdracht krijgt of wel die mooie leasewagen heeft? Jij denkt bij jezelf ach ja, ik werk maar 32 uur, dus ik heb ook minder recht op een leaseauto. En je vraagt het maar niet. Eén ding weet je dan zeker: zo krijg je niet wat je wilt.
Een ander ruikt niet wat jij graag zou willen en als dat al wel het geval zou zijn, welk belang dient het om jou iets te bieden waarvan hij of zij alleen maar dénkt dat je het graag wilt?
Maak dus je behoefte kenbaar. Wees concreet en duidelijk. Doe wat nodig is om te komen waar je wilt zijn. Kinderen die vragen worden niet overgeslagen. Vragen staat vrij. Nee heb je. Ja kun je krijgen.

Is dat waar je om vraagt ook echt wat in jouw behoefte voorziet? Vraagt het kind jengelend om een snoepje of wil het aandacht? En jij, vraag je om gelijke monniken, gelijke kappen, wil je gezien worden of ben je op zoek naar waardering?

Neem je ruimte in, laat zien wat je te bieden hebt. Wacht niet af tot een ander het wel ziet en je de kans geeft om te excelleren. Het komt niet vanzelf naar je toe. Als jij die ruimte niet neemt zal het nooit gebeuren. Aardigheid en bescheidenheid brengen je niet verder.
Schrijf je eigen levenslied, geef jezelf de hoofdrol en pak je podium.

 

Er is alleen dit ene moment

Wat zou je doen als er alleen maar dit ene moment was? Als je slechts enkele seconden de mogelijkheid hebt om er voor te gaan of niet. En dat er na je keuze niets meer is. Geen consequenties of nadelen voor jezelf of voor anderen. Dan ga jij toch ook voor het mooiste, grootste en lekkerste gebakje? Elk moment is een nieuw moment.

Wat maakt dit blog bij jou los? Ik vind het leuk als je het me laat weten in een reactie.

Denk jij nou bij jezelf ‘Ja, dit wéét ik allemaal wel’ en lukt het je niet om werkelijk verandering aan te brengen? Laat me je helpen! Weten waar de pedalen en hendels voor dienen is immers niet hetzelfde als kunnen autorijden…

Klik hier om een gratis sessie te boeken