Het innerlijke kind en de kritische ouder; wie is er aan het woord?

Wij hebben twee eitjes gevonden, mogen wij die hebben?

De twee kinderen die in ons vakantiehuisje logeren komen plotseling uit het kippenhok, terwijl wij bezig zijn met het aanplanten van de daarachter gelegen heg. De volgende momenten zien we ze overal; ze scharrelen in de moestuin op zoek naar de laatste herfstframbozen, aaien de ezels in de wei en trappen een balletje op het voetbalveldje. En passant zijn ze vriendjes geworden met de buurkinderen en zie ik ze daar ook in en uit rennen. Ze blijken ook de wintervoorraad hooi aangesproken te hebben om de ezels te voeren. Tussendoor komen ze regelmatig iets vertellen. Honderduit vertellen kan ik wel zeggen. Volledig vrij en onbevangen.

Ongemakkelijk

Daar houd ik van. Het ongeremde waarmee ze vertellen. Al heeft het ook iets ongemakkelijks. Iets grenzeloos. Het is best wel intieme informatie die ze prijsgeven. Informatie waar wij niets mee te maken hebben. Waar we vraagtekens bij kunnen zetten of hun ouders het fijn vinden dat ze dit met ons delen.

Hun openheid nodigt uit om vragen te stellen, maar voelt voor ons op het randje.

Spiegel

Wij reageren als volwassenen. Deze kinderen raken iets in ons. Zij houden ons een spiegel voor waarin we kunnen zien dat het ongemak van ons is. Het confronteert ons met een inmiddels weggestopte behoefte om ook zo vrij en open te zijn. Het brengt ons terug naar onze kindertijd waarin we geleerd hebben om niemand tot last te zijn, niet brutaal te zijn. We realiseren ons dat wat wij als grenzeloos ervaren te maken heeft met grenzen die wij niet gemarkeerd hebben.

Je wordt niet geboren met patronen

Dat vrije en onbevangene zit in ons allemaal. Introvert of extravert; we worden niet geboren met normen als ‘je mag niemand tot last zijn’, ‘je moet je netjes gedragen’ of… (vul hier jouw eigen variant in). Dat zijn boodschappen die we onbewust meekrijgen en ons eigen maken. Als kind doen we onbewust ons best om onze basisbehoeften te bevredigen. We hebben allemaal behoefte aan waardering, goedkeuring, aandacht, acceptatie en affectie. Het doet pijn om dat niet te krijgen.  Die pijn is de voedingsbodem voor mechanismen en patronen waarmee we in eerste instantie overleven, maar die later behoorlijk in de weg kunnen zitten.

De boodschappen die we van buitenaf meekrijgen helpen ons om van onbevangen, onbegrensde kinderen op te groeien tot fatsoenlijke volwassenen. Zo worden we geen ongeleide projectielen die alle normen te buiten gaan.

Schaamte en schuldgevoel

Daar kunnen we dus ook in doorschieten.  De boodschappen raken op een dieper niveau aan overtuigingen als ‘ik ben het niet waard’, ‘ik ben niet goed genoeg’, ‘ik hoor er niet bij’ enzovoort. Overtuigingen die zich als inprentingen vastzetten in ons onderbewuste.

Van het vrije kind transformeren we zo naar de normatieve, kritische ouder in onszelf. De innerlijke criticus die ons schaamte en schuldgevoel aanpraat.

Hoe vind je de balans?

Aan de ene kant hebben we dus dat innerlijke kind, aan de andere kant die kritische ouder. Door wie laat jij je leiden? Hoe vind je daar jouw balans in?

Dat kan door je neutrale waarnemer te installeren. Zet als het ware even twee stappen terug en bekijk het eens van een afstand. Wat speelt hier werkelijk? Welk deel is er aan het woord? Hoe praat je tegen jezelf? Hoe je tegen jezelf praat beïnvloedt hoe je je voelt.

Compassie en mildheid

De neutrale waarnemer ziet hoe je jezelf gevangen houdt. De neutrale waarnemer herkent het als de kritische ouder aan het woord is:  je praat op veroordelende, veeleisende manier tegen jezelf. De neutrale waarnemer herkent het ook als het gekwetste kind spreekt. Het gekwetste kind met de jengelende toon, vervuld van zelfmedelijden.

De neutrale waarnemer in jezelf constateert dat. Kijkt er met compassie en mildheid naar. Oordeelt er niet over. Wil er niets aan veranderen. De neutrale waarnemer weet wat de juiste dosis speelsheid en onbevangenheid is, maar ook de juiste dosis doorzettingsvermogen. Jouw neutrale waarnemer kent JOUW balans.

Welke boodschap geef jij jezelf?

Als neutrale waarnemer stel je jezelf de vraag: maakt de manier waarop ik tegen mezelf praat mij krachtiger en effectiever of verzwakt het mij eerder? Dient het mij of niet?

Vanuit deze neutrale (en je zult merken ook heerlijk rustige) positie ben je in staat te onderzoeken welke behoefte er schuilgaat onder jouw gedrag. En wat jij kunt doen om op een gezonde manier in de behoefte te voorzien.

Deze positie geeft je de ruimte om te starten met jezelf een andere boodschap te geven. Een aardige en liefdevolle boodschap. De boodschap dat je goed ben zoals je bent, dat je het waard bent, dat je gezien mag worden.

Je denkt misschien dat je waardering of bevestiging van anderen nodig hebt, maar je merkt het al lang niet meer op wanneer je die krijgt. Wat doe jij bijvoorbeeld met complimenten. Wegwimpelen? Dus dan krijg je wel aandacht en waardering van een ander, maar neem je het niet aan.

Geef jezelf dus acceptatie, aandacht, goedkeuring, waardering en affectie. Wacht niet tot het van buitenaf komt. Je hebt geen toestemming of goedkeuring nodig.

Dat wat die kinderen nog zo puur en vanzelf doen. Nog wel.

Hoe praat jij tegen jezelf? Welk deel van jou is vooral aan het woord?

Is de balans bij jou zoek of wil je gewoon eens sparren over hoe dit bij jou werkt? 

Je bent van harte welkom voor een gratis sessie.