Niet iedereen raapt de bloemblaadjes op die jij verspreidt. Wie al eens de masterclass ‘de impact van jouw unieke talent’ bij mij heeft gevolgd weet waar ik het over heb. Iedereen, ook jij, heeft een uniek talent. Jouw talent ‘gaat aan’ op het moment dat je het tegendeel tegenkomt. Zoals plus en min van de magneet elkaar aantrekken. Dat klinkt misschien wat abstract. Een paar voorbeelden maken het duidelijk. Als jouw talent is ‘opschudder’ dan komt dat in actie op het moment dat iets is ingekakt. Heb je als talent is ‘verbinder’ dan gaat het aan als je ergens afstand ervaart.
In diezelfde masterclass laat ik je door middel van de metafoor van de bloemblaadjes ook zien dat jouw talent er niet voor iedereen op elk moment is. Of hoeft te zijn. Je verspreidt als het ware jouw talent (jouw bloemblaadjes) in de wereld, maar niet iedereen merkt dat op. En van degenen die het wel opmerken staat niet iedereen op dat moment open om jouw talent te kunnen ontvangen.
Je wéét dat de ander het nodig heeft
Daar sta je dan met je talent. Je wéét dat de ander het nodig heeft of het op zijn minst kan gebruiken. Je gunt het die ander zo. Maar de boodschap komt niet aan. En dan moet je echt op je handen gaan zitten. Hoe moeilijk dat soms ook is. Want je kunt je talent niet opdringen. Soms is de beste manier om iemand te helpen om niet te gaan helpen.
Als ik hard aan het werk ben
Het gebeurt mij enige regelmaat. Dat ik in deze valkuil stap. Ik betrap mezelf er dan op dat ik hard aan het werk ben. Vaak ben ik dan bezig de ander te overtuigen om een vastgedachte situatie eens vanuit een ander perspectief te zien. Terwijl de ander maar tegenwerpingen blijft opvoeren. Blijft ja-maren dus. Natuurlijk is het ‘de ander helpen om nieuwe perspectieven te gaan zien’ de kern van mijn werk als coach. En het ontkrachten van de tegenwerpingen een wezenlijk onderdeel daarvan. Alleen lukt het soms niet. Dan is het voor de ander om welke reden dan ook op dat moment niet mogelijk om een ander perspectief te zien. Dat gaat nergens over dat de ander iets niet van mij (of wie dan ook) wil aannemen. Of dat ik het beter zou weten. Met dat laatste zou ik mezelf boven de ander plaatsen. Dan is er geen sprake meer van een gelijkwaardige coachrelatie waarin we samen op zoek gaan naar de antwoorden in jezelf. Dan ben ik je mijn antwoord aan het voorhouden. Dan ben ik niet meer aan het coachen.
Zodra ik mezelf daarop betrap weet ik dat het niet meer over jou gaat, maar over mij. Vooral als ik in verschillende situaties in mijn leven, dus niet alleen in mijn werk als coach, de neiging bij mezelf herken om ‘te denken dat ik het beter weet’ en in de raadgeversrol te schieten dan is het tijd om daar zelf weer eens op te reflecteren. En het met mijn eigen coach te bespreken, zoals ik laatst deed.
Wat nou als dat zo is?
Zij hielp me te zien dat ik word getriggerd doordat ik iets niet kan doen. Ik kan de ander er op dat moment niet uithalen. Door een vraag als ‘wat nou als dat zo is?’, doelend op mijn analyse over de ander. Let wel, deze vraag is niet bedoeld als bevestiging van mijn beeld van de situatie. Dus op het moment dat ik al lang meen gezien te hebben welk mechanisme bij de ander aan het werk is en een probleem veroorzaakt of in stand houdt dan kan dat zo zijn. Of het is niet zo. Dat doet er niet toe. Het is geen ‘je hebt gelijk’. Integendeel.
Over wie gaat het?
Het is een les in nederigheid. Een uitnodiging om te onderzoeken wat mijn plek is in dit verhaal. Een oproep ook om niet een stukje wat van de ander is bij mezelf te nemen. En juist wel dat wat van mij is bij mij te nemen en aan te kijken. Want op het moment dat ik ook maar iets van irritatie voel als het mij niet lukt om de ander tot een inzicht te brengen is het van mij. Niet langer van de ander. Waar is de last in mijzelf? Die heeft te maken met niet gezien worden als ik iets goed doe, of als wat ik doe niet als goed gewaardeerd wordt. Dan gaat bij mij het mechanisme in werking om dan nog harder mijn best te doen om het te laten zien. Steevast zonder het gewenste effect. Een mechanisme waar ik me steeds meer van bewust word overigens. Echter die groeiende bewustwording wil niet zeggen dat ik niet meer in de valkuil trap. Wel kom ik er steeds gemakkelijker weer uit.
De les voor mij is dus om het voor de ander niet beter te willen maken.
Mijn coach attendeerde me in deze sessie ook op deze prachtige dichtregel van W. H. Auden, die ik ook graag met je deel:
If equal affection cannot be,
Let the more loving one be me*
Ook, of misschien wel vooral, heel bruikbaar in privésituaties…
Wat de ander (wel) sterker maakt
Kort na deze sessie nam ik als representant deel aan een opstellingenmiddag, waar dit voor mij nog eens heel mooi duidelijk werd. In een compleet ander voorbeeld trouwens.
Het inzicht in deze opstelling was: het lot van de ander bij de ander laten maakt de ander sterker. In deze opstelling ging het, zoals vaker in een opstelling zichtbaar wordt, om het lot dat iemand voor een ouder heeft gedragen. Dat deed ze met liefde voor die ouder, maar is nu niet meer helpend voor haar. En voor de ouder ook niet. Juist het zien dat de ouder dit lot zelf kan dragen maakt de ouder sterker. En de dochter lichter en daarmee ook sterker. Geen nieuw inzicht, maar niet voor niets werd het daar en toen zichtbaar. Dat werkt vaak zo: in een opstelling van een ander resoneert er ook iets bij degenen die als representant of observant aanwezig zijn.
Menen te weten wat goed is voor een ander en/of het voor de ander op willen lossen zijn andere varianten op het thema: menen te weten wat een ander nodig heeft. Daarmee ontnemen we de ander de mogelijkheid om het zelf te doen of te ontdekken. Impliciet zeggen we er geen vertrouwen in te hebben dat de ander dit (zelf) kan. Het ultieme ‘laat mij maar even – effect’. Daarmee maken we onszelf groter en de ander kleiner. Of het nu gaat om ouders, kinderen, partners, vrienden, collega’s, klanten, patiënten; in alle relaties waar we er met de beste bedoelingen voor de ander willen zijn, ligt dit op de loer.
Ook in mijn leven en werk dus. Er op reflecteren is helpend. Noodzakelijk ook, als je je wilt blijven ontwikkelen. Dat samen met iemand doen werkt nog beter. Wil je jouw thema’s of mechanismen eens tegen het licht houden? Ik kijk graag met je mee. Zonder het voor jou beter te willen maken. Want ik vertrouw erop dat je dat zelf kunt. Via deze link kun je je aanmelden voor een verkennende sessie.
Ontdek jouw unieke talent
Nieuwsgierig geworden naar de masterclass ‘de impact van jouw unieke talent’? Dat treft, want deze zeer waardevolle ochtend waarin je jouw unieke talent benoemt en de impact ervan ontdekt verzorg ik weer op 15 november aanstaande. Ook als je nog niet eerder met mij gewerkt hebt ben je van harte welkom. Deze masterclass is prima los te volgen en volgens deelnemers die jou voorgingen zeer de moeite waard. Klik hier voor meer informatie en aanmelden.
* The More Loving One – W. H. Auden (1907 –1973)
Looking up at the stars, I know quite well
That, for all they care, I can go to hell,
But on earth indifference is the least
We have to dread from man or beast.
How should we like it were stars to burn
With a passion for us we could not return?
If equal affection cannot be,
Let the more loving one be me.
Admirer as I think I am
Of stars that do not give a damn,
I cannot, now I see them, say
I missed one terribly all day.
Were all stars to disappear or die,
I should learn to look at an empty sky
And feel its total dark sublime,
Though this might take me a little time.
0 Reacties