‘Ik hoop niet dat je nu in tijdnood komt’, zei ze, zich verontschuldigend dat ze een kwartier te laat was voor onze eerste afspraak. Haar moeder had gebeld en gezegd dat ze even moest komen. Ze hadden geen goede band met elkaar, maar ja, wie moest er anders voor haar zorgen nu het zo slecht ging? Natuurlijk was het ook deze keer paniek om niks, zuchtte ze, merkbaar geïrriteerd. En ze herhaalde nog een keer dat ze hoopte mij er niet mee in de problemen te brengen.
‘Ik heb tot drie uur voor jou gereserveerd, zoals we hebben afgesproken’, was mijn antwoord. Intussen vroeg ik me verwonderd af hoe zij het zag: was haar aanname dat we dan een kwartier langer door zouden gaan? Ik stelde me voor hoe de dag dan verder zou verlopen. Dat ging ongeveer als volgt:
Mijn volgende klant moet wachten. Tijdens onze afspraak is mijn hoofd druk met: ‘straks staat de volgende klant op de stoep en dan is zij er nog’. Omdat mijn hoofd daar zo druk mee is ben ik niet met mijn volledige aandacht bij haar. En dat voelt ze.
De kans is aanzienlijk dat de volgende klant denkt ‘ja zeg, wij hebben toch een afspraak. Ik heb mijn best gedaan om er op tijd te zijn en nu heeft Carina geen tijd voor mij. Hoe serieus kan ik Carina dan nemen? Hoe betrouwbaar is ze? Wat heb ik aan een coach waar ik niet van op aan kan?’
Erger nog: welk voorbeeld geef ik? Ze ziet dat ik mij laat beïnvloeden door de ander. En waarvoor komt ze bij mij? Juist, om meer haar eigen weg te gaan, te gaan staan voor wie ze is en zich minder te laten beïnvloeden door anderen.
Gebrek aan eigenwaarde
Geen nee kunnen zeggen is geen teken van flexibiliteit. Noch van naastenliefde. Geen nee kunnen zeggen is een teken van gebrek aan eigenwaarde. Je denkt (onbewust) dat je ten dienste stellen van de ander helpt om hun goedkeuring te krijgen. Goedkeuring van je moeder omdat je voor haar zorgt. Respect van je kinderen omdat je altijd alles voor ze regelt. Waardering van je baas omdat je een tandje bijzet en ’s avonds ten koste van je gezin nog zit te werken.
En weet je; vroeg of laat ga je het ze kwalijk nemen. Onder jezelf wegcijferen zit altijd de stiekeme hoop op de beloning: dankbaarheid van de ander. En die komt niet. Denk je echt dat jouw kinderen later trots op je zijn omdat jij jezelf als ouder zo geweldig weggecijferd hebt?
Ik ben niet onzelfzuchtig
Ooit dacht ik ook dat ik moest doen wat er van me verwacht werd.
Inmiddels leef ik mijn missie: zoveel mogelijk mensen inspireren om de beste versie van zichzelf te worden. Dat klinkt heel nobel en misschien wel altruïstisch; mijn levenshouding is voortdurende gerichtheid op het welbevinden van de ander. De eerlijke waarheid is echter dat het helemaal niet zo onzelfzuchtig is als het lijkt. Uiteindelijk gaat het eerst om het vervullen van mijn eigen behoeften.
Als ik niks te eten heb, dan heb ik geen energie om met je aan de slag te gaan.
Als ik me niet veilig voel ben ik te angstig of te achterdochtig om mijn aandacht op jou te richten.
Als ik er een ongezonde leefstijl op na houd dan word ik ziek en kan ik niet van waarde zijn.
Als ik geen energie haal uit wat ik doe, hoe kan ik het jou dan leren?
Als ik niet voorleef wat ik uitdraag, dan ben ik niet geloofwaardig.
Succes is van jezelf houden
Ik doe het dus in eerste instantie om voor mijzelf. Omdat ik een droom heb. En ja, daar is mijn missie een onderdeel van. Succesvol zijn ook. Succes is niet hetzelfde als persoonlijk gewin. Die vorm van succes is geen remedie tegen dat zeurende gevoel van leegte. Jouw roeping volgen is dat wel.
‘Succes is liking yourself, liking what you do, and liking how you do it’ zegt Maya Angelou daarover. Dat kan niet zonder verbintenissen met anderen aan te gaan. Van betekenis zijn veronderstelt dat er anderen bij betrokken zijn. Dat is dus allesbehalve egoïstisch.
Je kunt alleen het beste van jezelf geven als je goed voor jezelf zorgt. Je hebt ‘m vast al vaker gehoord. Ben ik onbaatzuchtig als ik over mijn eigen grenzen mee ga in de wensen van mijn klanten? Helpt de hierboven genoemde dame haar moeder werkelijk als ze gejaagd en geïrriteerd bij haar moeder gaat kijken ‘wat er nu weer aan de hand is’?
Als zij daarentegen voor zichzelf kiest en doet waar ze blij van wordt, het gevoel heeft dat wat ze doet ertoe doet, dan houdt ze er energie aan over. Dan zit ze lekker in haar vel en kiest ze er bewust voor om haar moeder aandacht te geven op de momenten dat zij die aandacht ook kan geven. Dat scheelt een hoop irritaties. Dan zegt ze (nadat ze zich er van verzekerd heeft dat er niets levensbedreigends aan de hand is) zonder schuldgevoel; ‘mam, het komt nu niet uit, ik kom morgen bij je langs, ok?’ Dan gaat ze een dag later naar haar moeder en is ze er écht. Nee zeggen is niet tégen de ander, het is vóór jou. En daarmee ook voor de ander. Geven begint met nemen.
Raakt dit blog iets bij jou? Ik vind het leuk als je dit in een reactie laat weten.
Als je eens verder over dit thema wilt sparren, dan ben je van harte welkom voor een gratis sessie.
0 Reacties