Wat denk jij dat bij mij past?

Vorige week was het de week van de loopbaan. De week waarin loopbaanprofessionals hun deuren open zetten voor mensen met vragen over hun loopbaan.

Hoewel ik geregistreerd loopbaan professional ben deed ik deze keer niet actief mee aan deze week. Om verschillende redenen. De belangrijkste is dat je bij mij altijd terecht kunt voor een vrijblijvend oriënterend gesprek. Niet alleen in de week van de loopbaan. Een andere reden is dat de mensen die gebruik maken van het aanbod om eens met een loopbaanprofessional te gaan praten dat vaak doen op aanraden van iemand uit hun omgeving.

Een advies over wat een volgende stap zou kunnen zijn in hun loopbaan hebben ze dan al eens los proberen te peuteren bij mensen om hen heen. Met de vraag: wat denk jij dat bij mij past? De goedbedoelende ander wil graag helpen en roept dan misschien wat suggesties. Of heeft de spotjes gehoord over de week van de loopbaan (want daarmee is dit jaar flink uitgepakt) en zet hen op het spoor van een loopbaanprofessional. Waar ze dan aankloppen met een iets anders verpakte vraag. Meestal iets als: welke mogelijkheden heb ik met mijn achtergrond?

Wat, hoe of wie?

Vaak zijn ze op zoek naar een antwoord, een snelle oplossing. Soms is die hoop op een antwoord zelfs nog groter bij degenen die hen op het spoor hebben gezet om eens zo’n gesprek aan te gaan. Het antwoord is bij dergelijke vragen gelegen in informatie en gaat vooral over het ‘wat’ en soms een beetje over het ‘hoe’. Heel legitiem, maar deze mensen zijn meestal niet gebaat bij een inloopgesprek bij mij. Door daar duidelijk over te zijn hoop ik teleurstelling en onnodig energieverlies te voorkomen.

Bij mij ben je aan het juiste adres als jouw vraag is ‘wie’? Wie ben ik nou eigenlijk? Waar krijg ik energie van? Wat kost mij energie? Waar ga ik op aan? Wat drijft mij? Waar haal ik voldoening uit? Wat maakt werk voor mij zinvol? Wat is belangrijk voor mij? Waar sta ik eigenlijk voor? Én als je de bereidheid hebt om daar tijd en aandacht aan te besteden.

Mentale uitputting door het niet weten

Ik ben er voor jou als je al langer met dergelijke vragen rondloopt. Als je ontdekt hebt hoeveel energie het je kost om het niet te weten. Je weet dat het niet weten zelfs tot mentale uitputting kan leiden. Misschien ben je er zelfs al een keer op vastgelopen. Of uitgevallen. Omdat de vragen die je jezelf stelt maar door je hoofd blijven spoken. En de antwoorden steeds weer op een vergelijkbaar punt uitkomen. Die doodlopende weg, waardoor je niet weet hoe je verder kunt. Waardoor je aan jezelf gaat twijfelen. Ligt het dan aan mij? Waar ben ik nou geschikt voor? Wat heb ik nou te bieden? Hoe komt het nou dat het me zo veel energie kost? Waarom kan ik niet gewoon tevreden zijn met wat ik heb? Overpeinzingen die je niet echt een oppepper geven. Het kan je heel eenzaam doen voelen.

Leuk is niet hetzelfde als passend

Stel, je bent jong en nog aan het begin van je loopbaan. Ik kan me zo voorstellen dat je dan omringd wordt door voorbeelden om je heen van ‘geslaagde levens’. Tussen aanhalingstekens, want natuurlijk weet je ook wel dat al die leuke, interessante, schijnbaar succesvolle en gelukkige voorbeelden die je overal om je heen ziet overtrokken zijn. Maar toch, jou lijkt het maar niet te lukken.

Kijk maar eens naar je leeftijdsgenoten. Ook zij zijn allemaal hard bezig om zoveel mogelijk leuke dingen te doen. Zij zien werk als iets wat ook leuk moet zijn en wat het bovendien mogelijk maakt om daarnaast ook allemaal leuke dingen te doen. Feesten, reizen, festivals, etentjes, uitdagende hobby’s; het één nog leuker dan het ander. Als je je twijfels wel eens met hen bespreekt drukken ze je op het hart dat je vooral leuke dingen moet doen. Dat je het voor het uitzoeken hebt en vooral moet zorgen dat je op interessante plekken komt, interessante mensen ontmoet, vooral niet te veel moet werken maar zeker wel een goed salaris mag vragen, zodat je ook nog leuke dingen kunt doen. Vind je je werk niet meer leuk? Dan ga je toch iets leukers doen. Je leeft tenslotte niet om te werken.

En bij dat alles vraag jij je telkens af: maar wat ís leuk? Je ervaart een druk om het leuk te hebben, maar vindt het simpelweg niet leuk. Tijd om daarbij stil te staan heb je niet, want je gaat alweer door naar het volgende ‘leuke’. Terwijl je je uitgeput voelt. Wist je dat je niet de enige bent? Volgens recent gepubliceerde cijfers van TNO en CBS heeft een kwart tot een derde van de werkenden tussen de 18 en 34 jaar last van uitputtingsverschijnselen. Deze zijn voor een groot deel te verklaren uit de druk om het leuk te hebben en dat niet voor elkaar te krijgen.

Tegen deze jonge mensen zeg ik: sta eens stil bij wat in het leven belangrijk is voor jou. Sta eens stil om te broeden op hierboven genoemde vragen over wie je bent. Dat is nodig om voor jou te kunnen bepalen wat daarbij past. Leuk is namelijk helemaal niet hetzelfde als passend. Begin maar eens met die vraag te overdenken. Een jas kan heel erg leuk zijn, maar jou totaal niet passen. Het voelt niet lekker om in een jas rond te lopen die jou in het geheel niet past.

Ik zou het niet doen

Waar het bij jonge mensen vaak de druk is om het leuk te hebben, hebben andere generaties zo hun eigen strubbelingen. Wat oudere werkenden die hun schaapjes op het droge hebben zijn over het algemeen niet zo gevoelig voor het perfecte plaatje dat wordt voorgeschoteld. Bij hen zijn er andere factoren die stress en uitputting veroorzaken. Veranderingen in het werk of de werkomgeving die elkaar maar blijven opvolgen, waardoor hun werk minder leuk wordt bijvoorbeeld. De tegenzin wordt steeds groter. Op de vraag waar ze het eigenlijk voor doen moeten ze het antwoord verschuldigd blijven. Zouden wel iets anders willen, maar…. Gesprekken met generatiegenoten hierover helpen hen ook niet echt verder. Die zijn vaak van een strekking als: je gaat nu toch niet alles op het spel zetten? Tel je zegeningen! Wie zit er nou nog op jou te wachten? Ook zij komen (begrijpelijkerwijs) wel eens bij een loopbaanprofessional met de vraag ‘welke mogelijkheden heb ik (nog) met mijn achtergrond?’

Bereidheid om stil te staan en te onderzoeken

Ook hier is mijn antwoord: sta eens stil om te broeden op de bovengenoemde vragen over wie je bent. Het snelle antwoord heb ik niet voor je, wel kan ik je helpen bij het onderzoeken van dergelijke vragen. Dat vraagt dus de bereidheid om er bij stil te staan en het daadwerkelijk te onderzoeken. Met open vizier en zonder resultaatverwachting. Want die resultaatverwachting, de al dan niet stiekeme hoop op het ultieme antwoord dat zich plotseling aandient, die mag je loslaten. Met de bereidheid om te onderzoeken hoe zaken voor jou werken; hoe jij tot keuzes komt in je leven en welke overtuiging, mechanismen en patronen daarop van invloed zijn. Het vraagt om de bereidheid om af te pellen en steeds op een dieper laagje te komen. Tot de kern van wie je bent. En van daaruit ontstaat de ruimte om te ontdekken wat daarbij past. Wat bij jou past.

Voor deze ontdekkingstocht ben je bij mij aan het juiste adres. Ik ga graag met je mee op pad en help je jouw eigen antwoorden te vinden. Mijn coaching gaat verder dan het antwoord vinden in je huidige situatie; mijn coaching is voor de rest van je leven.

Herken jij je hierin? Je bent van harte welkom om kennis te maken. Maak hier gemakkelijk een afspraak.