Over het aantal aanmeldingen voor het Ontwikkeladvies 45+ heb ik geen klagen. Integendeel. Veel 45-plussers weten mij te vinden en ik ben dankbaar dat ik hen een stapje verder kan helpen in hun loopbaan. Toch moet me iets van het hart.
Van het merendeel van de klanten die bij mij het Ontwikkeladvies volgt is de werkgever niet op de hoogte. Sterker nog, velen van hen piekeren er niet over om met hun baas te delen dat ze hun loopbaan onder de loep nemen. ‘Als hij denkt dat ik weg wil dan gooi ik mijn eigen ruiten in. Dan hoef ik zeker niet meer te rekenen op interne ontwikkelmogelijkheden. Misschien word ik wel bedankt’.
Bespreekbaarheid
Hoewel dit in individuele situaties vaak heel goed te begrijpen is vind ik dit zorgwekkend.
Wat zegt dit over veiligheid binnen een organisatie? Als thema’s als drijfveren, talenten, ambities en ontwikkelmogelijkheden niet bespreekbaar zijn, hoe kun je dan het beste uit je medewerkers halen? Niet dus. En dan hoef je ook niet van je medewerkers te verwachten dat ze bevlogen een tandje bijzetten. Sterker nog, het werkt geklaag en gemopper in de hand.
De kosten
Met alle gevolgen van dien. Groeiende ontevredenheid, energieverlies, stress en verzuim. Ik had laatst een hartverscheurende ervaring toen ik iemand die het heel hard nodig had teleur moest stellen omdat ze niet voldeed aan de voorwaarden om in aanmerking te komen voor het Ontwikkeladvies. Ze was aan het re-integreren. Ik adviseerde om dit met haar werkgever te bespreken. Onmiddellijk en vanuit haar tenen riep ze dat ze daar echt niet mee aan hoefde te komen. Haar toelichting deed vermoeden dat deze werkgever nogal argwanend stond tegenover externe experts. Er zouden zomaar openliggende zenuwen geraakt kunnen worden…
Ook dat gaat me aan het hart. Heeft deze werkgever in de gaten dat de enkele maanden verzuim van deze medewerker hem al tienduizenden euro’s heeft gekost?
Mensen schrikken als ze horen dat een zieke medewerker gemiddeld € 250,- per dag kost. De kosten kunnen zelfs oplopen tot € 400,- . (Bron: TNO Arbeid)
Het loont echt om de trots, of wat het dan ook is, opzij te zetten en te investeren in goede begeleiding. Dat is binnen twee weken terugverdiend.
Werkgever verantwoordelijk?
Is loopbaanontwikkeling dan de verantwoordelijkheid van de werkgever?
Het is nog niet zo lang geleden dat de invloed van de werkgever op het leven van de werknemer diep ingreep. Denk aan bedrijven die naast werk ook zorgden (en soms levenslang) voor huisvesting, verzekeringen en leningen, vrijetijdsbesteding. Werknemers werden gepamperd in ruil voor loyaliteit.
Veel van dit soort sociale vangnetten zijn in de huidige tijd verdwenen of sterk uitgedund.
Banen zijn niet meer voor het leven en hebben we de mond vol van employability, persoonlijk leiderschap, duurzame inzetbaarheid.
Dat is ook de achterliggende gedachte achter het ontwikkeladvies. We werken langer door en het aantal gepensioneerden neemt toe, terwijl de beroepsbevolking krimpt. De zorgkosten rijzen de pan uit. Het behoeft geen betoog dat het van groot maatschappelijk en economisch belang is dat we gezond en vitaal blijven en een bijdrage leveren. En dus bewust stilstaan bij keuzes die we maken in onze loopbaan. En daar ligt ook een verantwoordelijkheid bij het individu.
De rol van de werkende
Wat komt er bij je op bij de vraag wie er verantwoordelijk is voor jouw geluk? En voor je werkgeluk? Welke kansen en mogelijkheden benut jij hiervoor? En wat investeer je?
De deelnemers aan het Ontwikkeladvies melden zich niet zomaar aan om in hun vrije tijd aandacht te besteden aan hun loopbaanontwikkeling. Ja, het is gratis en dus laagdrempelig, maar geloof me, als het hen niet ergens zou raken dan gingen ze echt wel iets anders doen: een boek lezen, afspreken met vrienden, sauna, wandelen, klussen, hun hobby uitoefenen…
Ze voelen dat er iets te halen is wat hen gaat helpen. En hee, het is gratis, dus grijp je kans.
Zouden zij dit ook doen als ze het zelf moesten betalen?
In 2015 is de transitieregeling ingegaan. De achtergrond van de transitievergoeding is dat de vergoeding door werknemers wordt aangewend om hen van werk naar werk te helpen. De medewerker kreeg hiermee de verantwoordelijkheid voor het inzetten van deze vergoeding om de eigen arbeidsmarktpositie te verstevigen. Met lede ogen heb ik in de praktijk zo vaak gezien dat degenen die het het hardst nodig hadden deze vergoeding voor andere doeleinden gebruikten.
Waar geef je het aan uit?
Je besteedt wel honderden, of duizenden, euro’s aan je vakantie. Wat is de opbrengst in levensgeluk? Een paar fijne weken, misschien mooie herinneringen. Maar wat heb je aan mooie herinneringen als je je weer elke dag met tegenzin naar het werk aan het slepen bent en ’s avonds geen puf meer hebt om van de bank te komen?
Of je geeft geld uit aan je auto. Veel mensen sluiten zelfs een lening af om een mooie auto te kunnen kopen. En natuurlijk, dat levert je ook iets op. Maar zeg eens eerlijk, draagt die auto meer bij aan jouw levensgeluk dan elke dag fluitend je werk doen en energie overhouden? Wat is het toch in onze cultuur dat we niet stilstaan bij wat het ons kost om door te ploeteren in een baan waar we niet blij van worden?
Dat we ons wel verder willen ontwikkelen, als de baas maar betaalt?
Dan heb ik er één om eens over na te denken: als jij niet in jezelf investeert, hoe kun je dan van je werkgever verwachten dat deze dat wel doet? En deze: als je werkgever nee zegt, heb je het dan opeens niet meer nodig?
Als je auto er tijdens een ritje mee ophoudt, laat je deze dan langs de kant van de weg staan? Ga je, met je twee linkerhanden, zelf onder de motorkap aan de slag? Vraag je je werkgever om een vergoeding omdat het immers ook in zijn belang is dat jij op je werk kunt komen? Of ben je liever niet afhankelijk en betaal je zelf een expert om je te helpen het probleem op te lossen?
Gezamenlijke verantwoordelijkheid
Wie is er volgens jou verantwoordelijk voor jouw loopbaanontwikkeling?
Mijn visie? Ik ben van mening dat de verantwoordelijkheid zowel ligt op macro-, meso-, als microniveau. De overheid, de werkgever én de individuele werknemer zijn hebben ieder hun verantwoordelijkheid. En die verantwoordelijkheden liggen niet op hetzelfde niveau. Laten we dat niet verwarren en vooral niet de verantwoordelijkheid afschuiven.
En natuurlijk zie ik die weerbarstige praktijk waarin die zelfbewuste, ambitieuze werknemer als een bedreiging wordt ervaren. De werkgever die in het kader van ‘goed werkgeverschap’ nog heel wat stappen te zetten heeft, die MKB-er die alle expertise zelf in huis denkt te hebben, die verbitterde werknemer die de werkgever verantwoordelijk houdt en zijn gelijk wil halen en die hardwerkende burger die alle eindjes aan elkaar moet knopen, helemaal geen geld heeft voor een vakantie, en overal tussen de wal en het schip valt.
Laten we op alle niveaus de omstandigheden niet de schuld geven. Want hoe de realiteit ook is; je hebt altijd de keuze hoe je ermee omgaat. Dat kwam al eens aan de orde in een eerder blog.
Ik wilde een blog over een heel ander thema schrijven. Er stond een concept in de steigers, maar met de afwerking wilde het nog niet zo lukken. Blijkbaar is deze actueler. Die andere houd je van me tegoed.
Enneh… heb je loopbaanvragen en voldoe je aan de voorwaarden? Maak dan gebruik van het volledig gesubsidieerde Ontwikkeladvies. Dat kan nog dit hele jaar of zo lang de subsidievoorraad strekt.
Meer informatie over en aanmelden voor het Ontwikkeladvies 45+ kan hier.
Kom je hier niet voor in aanmerking en wil je wel weten welke stappen je kunt zetten om in leven en werk te kiezen voor wat je écht wilt? Dan ben je van harte welkom voor een gratis sessie.
0 reacties