Wie in deze groep kan een dagje of een middag training verzorgen over het thema ‘leiderschap in de zorg’?
Een oproep op Facebook, zoals deze wel eens voorbijkomen. Met snel stijgende verbazing zag ik hoe hier als vliegen op de stroop op gereageerd werd. Ik zag het beeld van een klas schoolkinderen aan wie de leerkracht net gevraagd heeft wie er een mars of een twix wil. Dertig vingers de lucht in, dertig kinderen die ‘ik, ik, ik’ roepen en die van opwinding van hun stoeltjes opwippen.
De aanbieders buitelden over elkaar heen, schermend met hun workshops, trainingen en lezingen.
Kromme tenen ook, naast de verbazing. Want gooien deze trainers en coaches zichzelf nu werkelijk zo te grabbel? En daarmee ons mooie vak?
Mocht je je afvragen waar mijn verbazing en kromme tenen vandaan komen, ik leg het je uit.
Waar blijven de vragen?
Bij het lezen van de oproep ging er bij mij ook iets kriebelen, zeker. Ik heb ervaring en affiniteit met het thema ‘leiderschap in de zorg’. Maar nog voor ik in al mijn enthousiasme mezelf aanbied schieten er talloze vragen door mijn hoofd. Om er, in willekeurige volgorde, enkele te noemen:
- Wat is de insteek, wat is het doel van deze training? Wat wil men ermee bereiken?
- Leiderschap in de zorg kent vele vormen; het kan betrekking hebben op zelfleiderschap van medewerkers, teamleiders, afdelingshoofden, locatiemanagers, divisiemanagers, directie, bestuurders (en dan ben ik nog niet volledig). Waar gaat het over?
- Hoe past deze training binnen het grotere geheel; de ontwikkelingen, de visie, waarden, uitgangspunten, beleid van de organisatie?
- Is er budget?
Alarmbellen
Mij bekroop het gevoel dat de auteur van de oproep namens de organisatie een oproep plaatste, waarmee ze dit kon afvinken op haar to-do lijstje. En de organisatie die erachter zit er misschien ook wel zo in zit. Bij mij gingen er in elk geval heel harde alarmbellen af toen ik las ‘een dagje’. Heb je het gezien? DagJE. Door het zo te formuleren krijgt het de uitstraling van ‘stelt niet veel voor’, ‘hebben we dat ook weer gehad’, ‘we vinden het eigenlijk allemaal maar gedoe, maar ja, het moet…’
Wat krijg je als je met deze energie een training aanbiedt aan je medewerkers denk je? En dan verbaasd zijn dat de mensen in de zorg niet staan te juichen als hen een training wordt aangeboden.
Maar ook van de kant van de collega’s die als vliegen op de stroop afgaan begrijp ik het niet. Als je daar jouw (vaak kant en klare) training of workshop op aanbiedt, zonder dat je kritische vragen stelt, dan staat dat garant voor een enkeltje weerstand en niet bepaald lovende reviews achteraf. Het ligt niet eens aan jou. Behalve dat je aan de voorkant al had kunnen weten dat je vanaf het begin met 2-0 achter stond.
Oproepen voor een trainer, spreker of coach komen vaker voorbij op social media. Het fenomeen vliegen op de stroop zonder verdere vragen is eerder regel dan uitzondering (behalve in kritische groepen waar men elkaar hierop aanspreekt). Zelf heb ik een paar keer gereageerd op een oproep voor een coach. Alleen als ik het gevoel had ‘deze persoon kan ik echt vooruit helpen’ en op basis van de formulering de indruk had dat er mogelijk een match zou kunnen zijn. Maar altijd reageer ik met vragen. Nooit met een aanbod. Behalve voor een nadere kennismaking waarin we de vraag samen verder kunnen onderzoeken.
Irritant misschien, maar anders blijf je er omheen cirkelen
Vragen zijn soms irritant. Confronterend. Lastig. Je wordt aan het denken gezet, terwijl je zo lekker in de ‘afvink-energie’ zat. Ben je eindelijk zover dat je contact legt of een oproep plaatst, krijg je dit.
Een goede vriendin van me zat jaren geleden niet lekker in haar vel. Zowel fysiek als mentaal. Elke keer was het onderwerp van gesprek; ze had ook echt alles tegelijk; kwaaltje hier, pijntje daar, serieuze medische zaken en algehele labiliteit omdat ze er maar niet vanaf kwam. Terwijl ze er zo hard aan werkte. Ze was onder behandeling van meerdere medisch specialisten, ging naar een acupuncturist, een haptonoom, een stemtherapeut, de sportschool, een aura-reader en een healer. En dan heb ik ze vast nog niet allemaal gehad. Zo kon ze tegen zichzelf zeggen wat ze er allemaal aan deed. Wat ik vanuit mijn coachachtergrond waarnam is dat ze, door zo druk te zijn met al deze mensen die haar hielpen, de verantwoordelijkheid uit de weg ging om het écht aan te gaan. Ze hoopte dat iets of iemand van buitenaf haar van haar klachten af zou helpen, en bleef daarmee om de kern heen cirkelen.
Van mij krijg je ook zo’n irritante vragenlijst
Als je je bij mij aanmeldt voor een kennismaking dan krijg je van mij ook een vragenlijst. Daar haken mensen wel eens op af. Ze vinden het onpersoonlijk, kritisch, moeilijk. ‘Moet ik dan eerst goedgekeurd worden?’, is wel eens gevraagd. Zo kun je het labelen. Het gaat natuurlijk niet om goedkeuren. Het gaat om filteren.
Want ben je bij mij wel aan het goede adres? Als je eerst bij mij (en misschien nog andere coaches of therapeuten) je verhaal komt doen om dan te horen te krijgen dat ik niet de expertise in huis heb om je verder te helpen, dat is toch zonde van je tijd? En je gaat toch niet zomaar je tijd, geld en energie investeren in een traject, programma of behandeling waarvan je nog niet weet of dit is wat jou werkelijk verder gaat helpen!
Helaas zie ik dit in de praktijk wel vaak gebeuren. Zeg eens eerlijk, jij maakt jezelf toch ook wel eens wijs dat je `er toch hard aan werkt? Ik wel hoor. Ik gá toch naar de fysio voor mijn stijve nek? Ik láát me toch masseren om te ontspannen? Zonder te kijken wat eronder ligt. Want daar wordt het lastig, confronterend en irritant.
Als je ongemak bij jezelf bespeurt weet je dat je iets (anders) te doen hebt
Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat iedereen de diepte in zou moeten gaan. En al helemaal niet dat coaches, therapeuten of behandelaars het niet goed doen. Integendeel.
Alleen jij weet uiteindelijk wat voor jou passend is. Onderzoek bij jezelf wat je nodig hebt. En wees daar bloedeerlijk in naar jezelf. Ook, of liever voorál, als je nu wat ongemak bij jezelf bespeurt.
Wees ook kritisch naar de aanbieder. Maak kennis. Stel vragen. Voel of het klopt voor jou. Doe je dat niet, dan weten de vliegen je te vinden. Dan kun je het misschien afvinken, maar doe je dan wat voor jou passend is?
En natuurlijk geldt dit zowel op individueel niveau, als op teamniveau (we gáán toch de hei op?) als op organisatieniveau (we húren toch een bureau in).
Heb jij een coachvraag waar je écht mee aan de slag wilt?? Je bent bij mij van harte welkom voor een nadere kennismaking. Ik zet je dus vooraf aan het denken door je een paar vragen te stellen, dat is nu geen verrassing meer. Het gaat om jouw leven, jouw vraag, daar mag je echt wel even de tijd voor nemen. Dat doe ik ook. En je mag natuurlijk al je kritische vragen aan mij stellen. Zo ontdekken we samen wat voor jou passend is.
Maak hier meteen even een afspraak.
0 Reacties