Haar grote donkere ogen schieten paniekerig heen en weer. Haar hoofd schudt nee.
Stel je eens voor, heb ik haar zojuist gevraagd, dat ik achter jou zou gaan staan en mijn handen op jouw schouders zou leggen. De drempel die ik voelde om het daadwerkelijk te doen, bleek terecht. Alleen het idee al was voor haar een brug te ver.
Het idee dat ze steun zou krijgen van iemand anders. Het idee op iemand te mogen leunen. Het idee dat er voor haar gezorgd zou worden. In haar wereld bestaat het niet.
Wat voor de één werkt kan voor de ander heel verkeerd uitpakken. Zorgvuldig afstemmen op de ander is in het coachvak zo ongeveer het hoogste goed. Dat maakt het voor mij het mooiste vak wat er is. Elke klant is anders, elke vraag is anders, elke dag is anders. Vandaag in dit blog geef ik je een inkijkje in het coachingsproces van Janske.
De emmer liep over
Op haar werk heeft ze verschillende keren aangegeven dat het niet meer gaat. Daar is niets mee gedaan, totdat ze op een dag ‘om iets kleins’, zoals ze zelf zegt, in huilen uitbarstte en niet meer kon stoppen. Het leek wel of er voor jaren aan tranen uit moesten. Helemaal niets voor haar, want ze was altijd sterk. Maar nu was het te veel. Janske heeft vermoeidheidsklachten en ze slaapt slecht. De balans werk-privé is zoek. Er moet nu iets gebeuren. Janske heeft nog nooit enige vorm van hulp of begeleiding gehad. Heeft geen idee wie of wat haar kan helpen. Ze staat overal voor open. In het belang van haar dochter, zegt ze.
Grote zorgen
Janske is een alleenstaande moeder. De relatie met de vader van haar dochter is twee jaar geleden stukgelopen. Sindsdien verloopt het contact moeizaam. Haar ex is boos op haar en, wat ze veel erger vindt, hij houdt zich niet aan afspraken over de zorg voor hun dochter. Ze staat er alleen voor. Haar dochter betekent alles voor haar. Op haar werk moet er veel gebeuren met te weinig mensen. Janske maakt al twee jaar bijna elke avond overuren, zodat ze als het nodig is tijd voor tijd kan nemen als er iets geregeld moet worden met school en extra begeleiding die ze voor haar dochter wenst om met de scheiding om te leren gaan. En dan is er nog de huisvestingskwestie; binnenkort moeten moeder en dochter hun tijdelijke huurwoning uit en er is nog geen zicht op andere woonruimte. Ze gaat gebukt onder grote zorgen.
Boze stiefmoeder
Stukje bij beetje vertelt Janske haar levensverhaal. Haar moeder overleed toen zij net haar eerste stapjes zette. Ze heeft haar eigenlijk nooit gekend. Er kwam wel snel een stiefmoeder in haar leven. De relatie met haar is te vergelijken met die van Assepoester en haar stiefmoeder. Toen Janske een puber was wreef haar stiefmoeder haar in dat ze vanwege haar had moeten stoppen met werken. In die tijd was het immers zo dat de vrouwen voor de kinderen zorgden. Dat wil zeggen, haar vader en stiefmoeder waren van die stempel. Er kwam nog een stiefbroertje. Daarmee heeft Janske een prima band, hij kan er immers niks aan doen dat zijn moeder haar zo behandelt. Ze heeft in haar opvoeding meegekregen dat ze het goed deed als ze voor het huishouden zorgde. Wat ze dus al jong leerde.
Waar is vader?
Haar vader was de grote afwezige. Geen ruggengraat, aldus Janske. Hij verkoos en verkiest zijn partner altijd boven zijn dochter. Ook nu nog. Bij haar stiefmoeder (en dus bij haar vader) in huis is ze niet meer welkom. Stiefmoeder vindt het niet goed als vader zijn kleindochter bij haar thuis komt opzoeken. Het regelen van een ontmoeting tussen opa en kleindochter is alleen mogelijk bij de Janske’s stiefbroer. Maar daar wil ze haar broer niet mee opzadelen.
Janske zegt zich erbij neergelegd te hebben dat het contact met haar stiefmoeder nooit meer goed zal komen. Terwijl ze erover praat worden haar blik en de trekken om haar mond harder. Met haar vader komt het pas weer goed als haar stiefmoeder tussen zes planken ligt, meent ze. Waar ze overigens best een handje bij zou willen helpen. Want ja, ze baalt ervan dat ze geen contact met haar vader heeft. Vooral voor haar dochter natuurlijk. Ze zal het moeten loslaten, zegt ze. Intussen houdt het haar vast.
Het leven heeft haar hard en sterk gemaakt, zoveel is duidelijk. Ze vertelt haar verhaal met droge ogen en toont nauwelijks emoties. Ik vraag haar of ik haar mijn bespiegelingen mag teruggeven. Dat mag. Ze staat overal voor open zegt ze. Ik voel wel aan dat zorgvuldigheid geboden is.
Jong geleerd is oud gedaan
Bij mij zit een jonge vrouw die een uitgebluste indruk maakt. Na de dood van haar moeder toen zij nog niet eens een peuter was bleek vader niet bij machte haar de veiligheid en geborgenheid te geven die ze nodig had. Haar stiefmoeder liet haar duidelijk voelen dat ze een last was. Ze was op zichzelf aangewezen en leerde zo al heel jong om haar eigen boontjes te doppen. Noodgedwongen zorgde ze voor zichzelf om te overleven. Daarbij kreeg ze gaandeweg de boodschap mee dat ze (alleen) deugde als ze ook voor het huishouden en voor anderen zorgde. Daar werd ze erg goed in. Haar eigen behoeften schakelde ze onbewust uit. Het heeft haar geholpen om te komen waar ze nu is. Gepokt en gemazeld. Ze bouwde een muurtje om zich heen om de pijn en de eenzaamheid niet te hoeven voelen. Voor de buitenwereld is ze sterk en onbreekbaar. Janske regelt het wel.
Voor haar dochter wil ze het anders
Vanaf het moment dat Janske zelf moeder werd staat haar dochter met stip op de eerste plaats. Ze is zich ervan bewust dat ze er alles aan wil doen om haar dochter te geven wat ze zelf niet heeft gekend. Ze kan beredeneren dat het haar aan geborgenheid ontbroken heeft en knikt instemmend als ik opper dat ze zelf geen kind heeft kunnen zijn. Ze heeft nooit op iemand kunnen leunen, geen troost gekend. Ze begrijpt met haar hoofd dat het voor haar vanzelfsprekend is dat zij zorgt en dat er niemand voor haar zorgt. Ze zorgt en ze regelt voor alles en iedereen. Een patroon dat ook op haar werk tot uiting komt. Werken kan ze op dit moment even niet, hoe leuk ze haar werk ook vindt. In het advies om contact te houden met haar werk door af en toe koffie te gaan drinken schuilt voor haar een enorme valkuil. Ze zou het gevoel hebben anderen alleen maar van het werk te houden. En ze hebben het al zo druk. Dan zou ze zeker langer blijven om hen werk uit handen te nemen. De ander is altijd belangrijker dan zijzelf.
Haar gevoel daarover is al heel lang geleden uitgeschakeld. Nu we het er zo over hebben kan ze snappen dat het heel pijnlijk en eenzaam kan zijn. Het is echter nog niet iets van haar. Ze voelt het niet. Daar zit dat muurtje nog tussen. Het is ook allemaal zo nieuw voor haar. Doordat we het samen zo in kaart hebben gebracht kan ze wel al iets milder naar zichzelf kijken. Ook het oordeel over haar vader lijkt wat te verzachten. Het is en blijft haar vader, dat is voor mij voelbaar.
Erkenning
Janske heeft een eerste stap gezet. Langzaam sijpelt de erkenning dat het pijn doet door de voegen van haar muurtje. Ze heeft nog een lange weg te gaan. Een weg waarin ik haar gun dat ze als het ware het kleine meisje dat ze ooit was bij zichzelf op schoot kan nemen en troost en geborgenheid kan bieden. Een weg waarin ze haar emoties kan toelaten. Misschien komt het wel ooit zover dat ik mijn handen op haar schouders mag leggen. Heel misschien durft ze dan wel een beetje te leunen. Daar zijn we nog niet, maar ze is de weg ingeslagen en ze staat toe dat ik een stukje met haar meeloop. Een heel grote stap voor haar.
Hersenoperatie
Coaching is dus altijd maatwerk. Voor mij als coach is het net als een hersenoperatie voor een neurochirurg; één uitschieter en we zijn de patiënt kwijt. Misschien herken je delen in het verhaal van Janske en andere delen weer helemaal niet. Het is precisiewerk om de voor jou werkende vorm, de passende maat en het juiste tempo te vinden. En laat dat nu juist bij mij passen. Ontdek wat ik voor jou kan betekenen. Klik hier om jouw afspraak in te plannen.
0 Reacties