Het moet wel goed zijn
Het moet wel steeds beter worden, de kwaliteit steeds hoger. Als eenmaal de trend is gezet moet ik natuurlijk wel minimaal dezelfde waarde blijven leveren. Zo ook met het schrijven van mijn volgende blog. Tientallen onderwerpen passeren de revue. Het ene thema houdt me iets langer bezig dan het andere. Intussen echter nog geen letter op papier. Ik blokkeer. Ik wil iets schrijven over kindbehoeften waarin niet wordt voorzien en die zorgen voor patronen waarvan we ons willen bevrijden. Maar het moet wel hout snijden als ik daar iets over zeg. Ik heb nog maar half door dat ik midden in een oud patroon zit. Tot opeens dat beeld er weer is. En vooral het gevoel.
De peuter en het fotorolletje
De gebeurtenis zelf kan ik me niet herinneren. Hoe het een anekdote werd waarbij ik elke keer dat deze verteld werd door de grond ging des te levendiger. Hoe vaak werd het op feestjes niet verteld; het verhaal van het fotorolletje… In geuren en kleuren vertelde mijn vader hoe ik als peuter zorgvuldig de volgeschoten film uit het fotorolletje uit zijn spiegelreflexcamera trok met de opmerking ‘even kijken of de foto’s gelukt zijn’. Hilariteit bij zijn publiek. Hij wilde alleen maar een leuk verhaal vertellen en opscheppen over zijn slimme dochter. De mensen moesten er smakelijk om lachen. Dus ik wist wel beter: ik had iets niet goed gedaan. Ik had gefaald. En daarom werd ik uitgelachen.
Behoefte aan erkenning
Dat deed pijn. Bleef nog jaren pijn doen. Zelfs toen ik al begreep dat de intentie goed was en het misschien wel juist uit trots was dat mijn vader dit vertelde kon me het gevoel van gekwetstheid nog pijnlijk overvallen. Wat wil het zeggen dat deze herinnering zich juist nu aandient? Ik ben in een oud patroon verzeild geraakt! Ergens ben ik over mezelf gaan geloven dat ik geen fouten mag maken, alles in één keer goed moet doen. Want alleen dan krijg ik de erkenning en waardering waar ik zo’n behoefte aan heb. Deze behoefte is niet uniek voor mij. Het is één van de menselijke basisbehoeften; de behoefte aan erkenning. De behoefte om belangrijk of waardevol te zijn en gezien te worden. Ooit, een moment in mijn leven voordat ik de film uit het rolletje trok, is er eens niet in die behoefte voorzien. Waarschijnlijk in een heel klein moment. Een (onbewuste) ervaring die is afgedekt. Een diepe inprenting. Die in mijn latere leven soms opeens getriggerd wordt.
Een oud patroon
Ik herken het patroon; alleen als ik een blog schrijf dat goed genoeg is krijg ik erkenning. De lat ligt dus hoog. Uit angst dat het niet goed genoeg is komt er niets uit mijn handen. Immers, als ik niets publiceer word ik ook niet uitgelachen. Maar word ik ook niet gezien. Ik zit vast. In mijn patroon.
Als ik er van een afstand naar kijk zie ik dat het gaat om oude pijn. Het heeft niets te maken met de huidige situatie, maar veroorzaakt wel een emotie in het hier-en-nu. En die emotie blokkeert me. Doordat ik het herken als een kernpatroon kan ik het patroon doorbreken. Me realiseren dat het niet erger wordt. En het tegenovergestelde doen van mijn neiging. De neiging om uit te stellen. Om steeds nieuwe thema’s te verzinnen en weer te verwerpen. Het tegenovergestelde is wat je nu leest.
Voor ik dit doorhad kon de anekdote over het fotorolletje niet aanhoren zonder de oude pijn weer te voelen. Inmiddels kan ik er (ook) om lachen. Loslaten; wat een ruimte geeft dat.
Welk patroon herken jij?
We hebben meestal niet in de gaten dat ons ‘gedoe’ in het hier-en-nu raakt aan een oud patroon. Zoals een ander over je grens laten gaan vanwege je behoefte aan liefde of verbinding.
Iets doen wat je eigenlijk niet wil of iets niet doen wat je juist heel graag zou willen vanuit de behoefte om er bij te horen?
Een stap niet durven zetten vanuit je behoefte aan veiligheid of stabiliteit?
De lieve vrede bewaren vanuit je behoefte aan aandacht en waardering?
Rebelleren vanuit je behoefte aan autonomie?
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Welke oude patronen ((h)er)ken jij?
Ik ben benieuwd naar jouw verhaal en vind het leuk als je een reactie achterlaat.
0 Reacties