Dit wéét je allemaal al

Maar wat heb je er al van in de praktijk gebracht?

‘Ik weet het allemaal wel’. Er ontsnapt een zucht terwijl ze dit zegt. We zijn nog geen half uur met elkaar in gesprek en heb de tel niet letterlijk bijgehouden, maar we zitten zeker in de dubbele cijfers; zo vaak heeft ze deze zin al uitgesproken.

‘Ik weet al wat je gaat zeggen’. Als ik het zinnetje weer voel aankomen ben ik haar voor. Ik zeg dat het me opvalt dat ze dit vaak zegt. En dat het elke keer voelt alsof ze een soort muur tussen ons in zet. En muur waarachter ze mij niet toelaat.
Dat is ook wel zo, geeft ze toe. Wat in feite niets meer is dan een variant op de eerdere zin.

‘Wat heb je met al dat weten tot nu toe al gedaan?’ is mijn volgende vraag. Ze deinst terug, kijkt weg en begint een beetje te draaien op haar stoel. Dit is een confronterende vraag, merk ik.
Dan lijkt ze zich te herpakken, maakt weer oogcontact en begint mij uit te leggen waar het allemaal aan ligt waardoor ze er nog niets mee gedaan heeft.

Aan wie leg je verantwoording af?

Na haar verantwoording blijf ik even stil en ik kijk haar aan. Aan mij hoeft ze geen verantwoording af te leggen. Eerlijk gezegd, het is mij om het even welke redenen ze opvoert om te verklaren waarom ze die verandering, die ze zo graag wil, nog niet heeft gerealiseerd. Dat klinkt misschien bot, maar ik help haar niet als ik haar bevestig in haar verhaal. Ook al zou ze dat op dat moment wel graag willen.

Waarvoor kwam ze ook alweer bij me? O ja, ze wilde verandering in haar leven. Ze had al veel boeken gelezen waardoor ze nu wel zo’n beetje wist hoe ze in elkaar steekt en wat ze zou moeten doen om de beste versie van zichzelf te worden.
Alleen was het haar nog niet gelukt.
Een hele boekenkast aan (zelfhulp)boeken gelezen hebben betekent niet automatisch dat je leven verandert. Je theorie-examen halen is niet hetzelfde als kunnen autorijden.

Ik gun haar zo die doorbraak in haar leven, waardoor ze wél haar hart gaat volgen en de beste versie van zichzelf wordt. Ik gun haar zo dat ze het zichzelf gunt. Daar wil ik haar graag mee helpen. Omdat ik weet dat het kan en omdat ik weet wat het oplevert.

Zelfbescherming

Is de reactie van deze dame herkenbaar voor jou? Dat kan haast niet anders. Het is heel normaal menselijk. Wat maakt nu dat we heel goed weten hoe het in elkaar steekt en vaak ook nog wel wat we er aan zouden moeten doen en er toch niet in slagen om de gewenste verandering te realiseren?
We doen dit uit zelfbescherming. Zoals een ridder een harnas aantrekt om zichzelf te beschermen tegen de vijandige lansen en pijlen, zo trekken wij onbewust een mentaal harnas aan om onze kwetsbaarheid te beschermen. Ooit hebben we deze onbewust ontwikkeld als overlevingsmechanisme. Ik zal maar braaf doen wat mama zegt, anders wordt ze boos.
De afweermechanismen werden patronen. We bleven ze (onbewust) inzetten, ook toen het niet meer nodig of nuttig was. Zelfs nu nog.

Ga maar eens bij jezelf na welke vormen van afweer je herkent:

• Angst, bijvoorbeeld voor het onbekende, angst om niet aardig gevonden te worden, angst om jezelf te laten zien.

• Negatieve gedachten over jezelf. Zoals: dat lukt mij toch niet, ik doe het toch nooit goed, ik ben nu eenmaal niet zo extravert.

• De illusie dat het goed komt als je maar wat beter je best doet, harder werkt, laat zien dat je het allemaal wel aankunt.

• Je afhankelijk maken van een ander: als mijn werkgever nou eens aan beter personeelsbeleid zou doen, als ik nou maar eens op haar kon bouwen, als ik voor mezelf kies doe ik mijn gezin tekort (je verantwoordelijk voelen is ook een vorm van afhankelijkheid).

• Je eigen gevoel of behoeften wegstoppen: doen alsof er niks aan de hand is, alles wegredeneren, doen alsof je niks nodig hebt, vluchten in overmatig eten of juist overmatig sporten.

Onze afweermechanismen zijn voortdurend actief. De ellende is dat het juist deze afweermechanismen zijn, die ooit nuttig voor ons waren, die ons in ons huidige, volwassen leven belemmeren en zelfs verhinderen om het leven te leiden dat ons gelukkig maakt. En waarmee we anderen gelukkig maken.
Afweer weerhoudt ons om te groeien. Alleen als je dat gaat zien kan er iets veranderen.

Leer jouw afweermechanismen kennen

De sleutel tot verandering ligt in zelfkennis. Pas als we onze gedachten, gevoelens en patronen herkennen en erkennen kunnen we iets doen aan de dingen die ons weerhouden het leven te leiden waar we naar verlangen.
Leer dus jouw eigen favoriete afweermechanismen herkennen. Ontwikkel je antenne voor als je ergens door geraakt wordt en observeer dan jezelf alsof je een neutrale waarnemer bent. Maak er een sport van om zoveel mogelijk afweermechanismen te herkennen. Als je ze eenmaal herkent word je er niet zomaar meer in meegezogen. Herkenning is de eerste stap naar werkelijke verandering.

Misschien vertel ik je niks nieuws. Misschien weet je ook dit al allemaal. En anders weet je het nu.
De vraag is: wat doe je er mee?
Alleen jij kan iets aan je situatie veranderen. Alleen in jezelf vind je antwoorden en vervulling van je verlangens die ook stand houden. Dat vraagt dus om grondig zelfonderzoek. Durf jij het aan?
Je hoeft het niet alleen te doen, er is hulp beschikbaar.
Mogelijk zet het idee aan het inschakelen van hulp jouw afweer direct in werking.

‘Ik moet het toch zelf kunnen’

‘Een coachtraject aangaan is een teken van zwakte’ 

‘Wat nou als ik ontdek dat ik diep van binnen iets heel anders wil?’

‘Zul je zien dat het bij mij niet werkt.’

‘Wat zullen anderen van me denken?’

Zomaar een greep uit mogelijke afweerreacties…
Laat de afweer jou dan zeker niet langer in zijn greep houden. Kom in actie.

Ik help je graag. Je bent van harte welkom voor een gratis sessie.